00000 147 Gönül - II

Bir gönlüm var hiç doymaz, gördüğüne tutulur!
Ben bu gönlümü alır, uçurumdan atarım...
Öyle zorda koyar ki, ne yenir ne yutulur;
Ben böyle aç gözlünün, anasını satarım...

Deli mi, akil miyim, hiç bilmem ki ben neyim?
Şu gönlümün derdinden, sanki bir divaneyim!
Bir söyleyin yetmez mi, daha nice yaneyim;
Gönülde sevda varken, acep nasıl yatarım...

Istırabım dillendi, rahat vermez etrafa!
Her yandan bir ses gelir, kaçsam hangi tarafa?
Telaşımdan düştüm ben, şimdi tam da Araf'a;
Vardığım mahalleyi, birbirine katarım...

Kime sordumsa seni, deli dediler gönül!
Gülistandan koparıp, uzatırsan gonca gül...
Gör o zaman açılıp, nasıl şakırmış bülbül;
İşte bütün bu yüzden, bülbül gibi öterim...

Gördünüz mü tamunun, kapısında dumanı?
Nasıl duman kapladı, görseniz asumanı!
Gözümde yok, unuttum tüm servet-i samanı;
Kamyon lastiği gibi, kara kara tüterim...

Antalya-2017/02