00000 125 Giden Güz

Çekildikçe sevilenler, akıp giden hayattan!
Ne tadı kalıyor ömrün, ne şarkının, ne sazın...
Düşmüşe benziyor insan, tırısla giden attan!
Kalmıyor gönülde şevki, ne baharın, ne yazın...

Ne kolunda bir sevilen, ne de arkanda bir dost...
Kim ne der de coşar gönül, nasıl olursun ki mest?
Emir vaki olur memur, alır götürür derdest!
Ondan sonra faydası ne, yapılan tüm niyazın...

Giden bütün sevgililer, gönlümü bin kez yıkar!
İnsan kendi enkazından, bilmem kaç defa çıkar!
Doğru sözdür, düşen ateş, düştüğü yeri yakar!
Çekilince sevilenler, acep kim çeker nazın...

Unutulur deseler de, sanmayın unutulur...
Sevenlerle sevilenler, de; nasıl bir tutulur?
Öyle badireler var ki, ne yenir, ne yutulur!
Var mı çıkan, içinden hiç hayat denen bu gizin?

Bir bir geçer gözlerinden, sevenler, sevilenler...
Belirlenir hafızanda, yaşarken sivrilenler!
Kader rüzgarlarının hep, önünde savrulanlar;
Hatırlatır yaprakların rengini giden güzün...

Antalya-2016/12