00 Asuman’a Postyolculuk: 00874

1/:
3955’di beklediğim arsız çığlık Asuman...
Bir marşandiz garında suskun,
Hülyam mağlub oluben son muharebede,
Yelelerim ateşten sındılarla kırkılmış…
Zavallı toynağım kırık kırk bir yerinden.
Bir hıçkırık ki boğazımda şileplerle taşınan,
Geçmişi on bin, geleceği belki bin yıllık.
***
Suyunu vermeyi unuttuğum zavallı sonbahar kuşum,
Kıvırmış pamuktan pençelerini, düşleri gibi
Ve üzerine örttüğüm evrenleri kaplayan atlas yorganını,
Şu yanını al kızı basmış bir lohusalık anında,
Ardını ise ihtiyar ve hırpani tarih...
***
Gelmesini beklediğimiz trense ha geldi… Ha gelecek...
Önü sonu ben kozmik bir seyyahım be Asuman,
Tarihçem bu garda bekleyecek sosuza dek.
2/:
3955’di beklediğim arsız çığlık Asuman...
Sıkıldım beklemekten Ezrail’i sıradan bir yolcu gibi,
Çok sıkıldım ve,
Elimdeki ışıklı kalemle çizdim toprak zemine,
Çizdim şahsi hududumu boyluboyunca,
Sürurumla yagzımın orta yerindeki tampon bölgeye,
3955’in kullanıp inter sanal ve imkanlarını,
“Yeter ulan “ dedim beni bağlayan aşka.
Yüreğimin meteorik seslerini duyunca,
Doğruldum asırlık ihtiyarımdan...
***
Suyunu vermeyi unuttuğum sonbahar kuşum, tende sessizlik.
Göçü için ne gerekiyorsa dürülmüş denk denk,
Yanılmıyorsam yağmurların başlar ardınca.
Göç ve yağmur iki ezeli hüzündaştır,
Her istasyonda fotoğrafın son karesine takılan.
Oysa 3955’di beklediğim arsız çığlık Asuman benim...
Sıkıldım beklemekten Ezrail’i sıradan bir yolcu gibi,
Çok sıkıldım ve,
Gayrıihtiyari elim kaydı kemerime,
“Dur ne yapıyorsun hemşehrim? ”
“Dan dan dan! ...”
“Ne oldu? ”
Kanımca durgun tarih vuruldu.
Ve uzandı şu Arnavut taşlı zemine...
Felsefe mi? O da ne?
***
Trense ha geldi... Ha gelecek...
Önü sonu ben de kozmik bir yolcuyum Asuman..
Artığım bu garda bekleyecek...