00 A s u m a n’a Ş i i r l e r: 00066

1/:
Herkes yekinsin yerinden Asuman...
İnce... Uzun... Ve derinden bir kozmik sızıyla.
Oğluyla ve kızıyla,
Helalleşsin bir gürgen şeşber gibi durup pulsarlar sınırında.
Ya da... Kendinin sandığı elleriyle yonttuğu,
Ve karanlıklar katranından bakışan gözleri ışısın diye,
Yedi yerinden yarıp yekpare geceyi ekvatorundan,
Bir küheylana atlar gibi binsin bir seyfert galaksisine.
Terkisine bin gözlü kuantum... Ve bir muhtevalı biyokimya...
Hıncahınç alıç dolu heybesine doldurup kendisini,
Yesin ışığını saçarak samanyolunu.
***
Ve kendi yonttuğu totemine tapsın...
Atıp remilini ikizler çelişkisine,
Az madde... Ve çok enerji katıp,
Fal oklarına kör iblisin,
Yapışsın eteğine 999 yaşlı bir cinin,
Ve kendi yonttuğu azizine tapsın şahsi kilisesinde...
Veya... Herkes... Kendi büyüsünü yapsın,
Harutla Marut diyarı kadim Babil'de...
2/:
Asuman can Asuman...
Nemli bir göz gibi açılsın kadimin Pandora’sı.
İfritlerden mor gözlü bir akşam üstü hüdhüdü,
Zebercet kakmalı tahtı taşısın diyarı Saba’dan.
Oğuldan ve babadan,
Vaz geçip küçük dağların sahibi herkes,
Relatif bir kaderin keskin hududunda demirderbent seddince,
Ya da... kavimler göçü akşamının alacası,
Veya Saba yurdunda sabahın ağarması kadar,
Bir daracık zaman aralığında 3.1.4.pi sayısı miktarınca durup,
Piri Kezzap’tan kehanet aparsın...
Koparsın insü cannı yakan şıhabın cantelini,
Elini tutsun ve öpsün Arabi hırsızı Nostra’nın.
Sonra göreceli bir firavuni vaktin tensoruyla,
Aynı zamanda zihninde ağır ve fantastik bir soruyla,
Yontsun ebabilin çöllere attığı nohut kadarlık taşı...
Ve kendi Ebrehe’sine tapsın,
Veya... Herkes... Kendi büyüsünü yapsın.
***
Ya da döksün eteğindeki tüm yalancı taşları,
Mavi gözlerini lacivert koyuluğa döndürüp,
Sana inansın...