00.00 Şiiri - Bilge Çelik

İçine dünyaları sığdırabilecek kadar büyüktü ruhumuz,
Birbirimizi besleyen umudumuz.
Bu hayatı küçük bir fanus sanardı akıl.
Dünyadan uzak büyük şehirler kurarken kalpler,
Bedenin haberi olmazdı geçip giden günler.

Ritmi farklıdır her kalbin,
Gözünü kapadığında hissettiğin kadardır yerin.
Yaşadıklarınızdan öğrendikleriniz var,
Dünya algılarınız kadarken gözlükleriniz var.
Sen, ben, o, biz, onlar deriz ama gözyaşı aynı akar daima gözlerden.
Acı bu dünyanın her yerinde aynıdır derler şairler,
Kahkahanın sesi farklı olsada, duyulan hissi aynıdır.

Ben bu dünyada olmayı sevdim çok
Ama insan olmaktan emin olamadım hiçbir zaman.
Yetemedi bu dünya insanlığa,
Koca toplumların ihtiyacı varken küçücük insanlığa.
Güzel renkleri var bu dünyanın,
Siyahı beyazı bile ayrı güzel gelir.
Nereye baktığın nerde ne gördüğün değil aslında olay,
Nasıl gördüğün demişler yazanlar, anlatabildiler mi dersin dertlerini?
Şimdi şöyle bir düşün ve söyle bakalım
Nasıl gördün bu dünyayı, yaşarken yüreğin gerçekten.