-Yine akşam oldu
bulutlar çöktü yalnızlığıma
gün
son ışıklarını da çekip alırken penceremden
sen geldin aklıma...
yine bir akşam vakti
beraberdik kumsalda
gün batımı
saçlarında dalga dalga
denizin koyuluğunda gözlerin
bakışların muamma
bir ılık rüzgar sarmıştı bedenlerimizi
ellerimiz
son kez kenetlenmişti sevgiyle
sözcükler yetersiz
zamansa geçmek bilmiyordu
bir ağırlık yüreklerimizde...
oysa
söyleyecek ne çok şeyimiz vardı birbirimize
çaresizdik.
o sıcacık dudaklarından
bir fısıltı gibi çıktı
'Hosçakal sevgilim' soğukça,
buzların çözüldüğü gibi çözüldü
ellerin ellerimden
arkana bakmadan yürüdün
yavaşça
yapayalnız kaldım
o,akşam vakti
ıssız kumsalda
ardında
ayak izlerin
onu da
dalgalar sildi acımasızca
Kayıt Tarihi : 6.2.2005 05:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Zaman,mekan ,o mekanın ayrıntısındaki bazı objeler o değin somut ki..
Olay akışı kendi dinamiğinde gelişiyor ve ramatik bir finalle sonlanıyor.
Aynı noktadan iki ayrık yöne geniş açı yapan adımlar..
İki yürekten birinin ''gidenin arkasından'' söylediği son sözler..
Ayrılıkların da sevdaya dahil olduğu gerçekliğininden avuntu duymaksızın...İçi kanayarak..Son ayak izlerini de kaybettikten sonra kaleme sarılarak...
Böylesi şiirler tanımını yapamadığım hazlar veriyor bana.Sevginin masumiyeti kadar acımasızlığını da kavramak isteyişimizden midir acaba?
Sevgili Kardeşim IŞIK'ı tebrik ediyorum.
Dr İbrahim Necati Günay
TÜM YORUMLAR (3)