Yalnızlık. Şiiri - Murat Kababaş

Esip geçen rüzgarlarmıydı yüreğimi sogutan yoksa vurup geçen aşklarmı bilemiyorum...
Artık inanamıyorum ne aşklara nede aşıklara.
Sevgisizliğin karanlığında geziyorum yolumu bilmeden.
Yoruldum artık yorgunum tutunamıyorum kimseye.
Vurgun yedim bütün aşklardan bütün karanlık sevgilerden.
Ne yapsam olmuyor ne sevebiliyor nede tutunabiliyorum.
Bunun çok zor olduğunu biliyorum yalnızlık öldürüyor beni.
Kendi karanlığımda kayboluyorum yıllarım gitti bu uğurda. Gökkuşağının bittiği yeri bulamıyorum karanlığımın sonu gelmiyor.
Kör kuyulara atılmış kalbimi çıkaramıyorum bu bataklıktn.
Battıkça batıyorum yalnızlığıma...
Bekliyorum beni çıkarcak bir el arıyorum ama o eli uzatan kimse olmuyor yalnızlığımda boğuluyorum...