Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ne kadar zor seni sensiz yaşamak daha güzeli olmazdı diye Düşünüyorum 10 puan ilhamınız daim olsun.
Kutluyorum tüm içtenliğimle ve tam puanımla......Saniye Sarsılmaz
kendinden kaçamazsın dost yürek alıp başını gitsen gölgen bile peşinden gelir en içten duygularımla teşekkürler kalemine ve yüreğine
------Üşüyorum
Bu gece firariyim kendimden,
Bir bilinmezde avare bedenim,
Islanıyor yüreğim göz yağmurlarında,
Ayaz vuruyor kirpiklerime dondururcasına,
Belki ıslak kaldırımlarda yol alıyorum,
Beklide karlı bir dağ başındayım,
Hayalin gözlerimi kör etmişken,
Firariyim bu gece kendimden,
Ne kadar zor seni sensiz yaşamak,
Ne acı ki yüreğinin bir köşesinde olamamak,
Ve isyanlarım ayakta,
Hani diyorum alıp başımı gitsem,
Yüreğimin olmadığı diyarlara,
Sonra hasretin kar oluyor,
Yağıyor yüreğime sessizce,
Üşüyorum yokluğunda buz tutarcasına,
Ve firar ediyorum bu gece kendimden,
Beklide hiç geri dönmemecisine,
Şarjördeki son kurşunu sıkarcasına,
Bu gece kendimden firar ediyorum.
Bir daha geri dönmemecisne
Yıldırım Şimşek
TEK KELİME İLE MÜTHİŞ VE LİSTEMDESİNİZ SEVGİLERİMLETAM NOT
harika bir şiir dökülmüş dizelere
o güzel yüreğinizden kalemin daim olsun
canı gönülden kutluyorum
BAŞARILARRRR....
Hani diyorum alıp başımı gitsem,
Yüreğimin olmadığı diyarlara,
tebrikler
yürekten çıkan bu dizeler HARİKAAAA tebrikler değerli şair....
Güzel bir eser..tebrik ederim üstadım..
Her ne kadarda kaçarsak dönüş hep olacak nefes aldıkça...
kaleme ve yüreğe saygılar...
Bu gece firariyim kendimden,
Bir bilinmezde avare bedenim,
Islanıyor yüreğim göz yağmurlarında,
Ayaz vuruyor kirpiklerime dondururcasına,
Belki ıslak kaldırımlarda yol alıyorum,
Beklide karlı bir dağ başındayım,
Hayalin gözlerimi kör etmişken,
Firariyim bu gece kendimden,
Ne kadar zor seni sensiz yaşamak,
Ne acı ki yüreğinin bir köşesinde olamamak,
Ve isyanlarım ayakta,...
Sayın Şimşek, içten duygularla donanmış şiiriniz etkileyiciydi. Kutlarım, tebrikler...
Bu şiir ile ilgili 104 tane yorum bulunmakta