--------------------Günlüğümden - 19

GÜNLÜĞÜMDEN – 19
Yeni bir yıldayız artık, sevgili Tutku. Evimin sıcacık huzurunda, söyleşiyorum seninle. Dışarıda, harika bir hava var, bahar sanki. Zaten burada pek kış olmuyor. Şerife ve Halil, hastaneye gittiler. Biraz gripler sanırım.
Onlar gidince, şöyle bir odaları dolaştım. Yatak odama ve çalışma odama, güzel koku sıktım. Kendime de deodorant. Mis gibi olmayı çok seviyorum. Temiz-bakımlı ve düzenli. Elimi attığımda, her şey yerinde olmalı.
Dün ben de, önce sağlık ocağına, sonra da hastaneye gittim. Boğazım kötüydü. Bu küçük enfeksiyon, astım sorunumu biraz artırmış. Doktor, boğazıma baktı. Sırtımı dinledi. “Sizi hastaneye sevkedeceğim, yatmanız gerekiyor.” Demez mi?
Epey bir panikledim. “Nereden çıktı şimdi bu? Ben kendimi kötü hissetmiyorum ki.” Dedim içimden. Doktora da, “Kesin yatmam mı? Gerekiyor? ” diye sordum. “Evet.” Yanıtını alınca, canım büsbütün sıkıldı.
Anar da üzüldü. Şerife gelince, hastaneye gittik. Neyse ki, daha önce gittiğim doktoru bulduk.Durumu anlattık. Birbuçuk-iki ay önce, ciğer röntgenim tertemiz çıkmıştı. Beni yine iyice muayene etti. İlaçlar yazdı. Hastaneye filan yatmam gerekmiyormuş. “Bir sorun olursa? Hemen gel.” Dedi. Hepimiz, derin bir nefes aldık.
Alanyumda çalışmak için, hala standımın yapılmasını bekliyorum. Bir de, yeni bakıcı bulmam gerekiyor. Kaymakam beye, mail atmıştım. Hem teşekkür ederek, yeni yılını kutlamış. Hem de, kendisiyle görüşmek için, randevu rica etmiştim. Mail’lı Pazar akşamı attım, ertesi günü sabah, sekreteri beni aradı. “Bu gün sizi, 14,30’da bekliyoruz Nilgün hanım.” Dedi. Aman tanrım! ne kadar çabuk? Diye çığlık attım, telefonu kapatınca.
Hemen Anar’ı aradım. Çünkü, onunla gidecektim ve o anımsatmıştı, Kaymakamlıktan yardım istememi, bakıcı bulma konusunda. Yine çok güzel bir hava vardı. Güneşi bu mevsimde hissetmek, harika. Önce çay bahçesinde, adaçayı içtik. Zamanımız vardı biraz.
Ben yukarı çıkamadığım için, Kaymakam bey aşağıya indi. Çetin beyin odasına girdik. Konuştuk sorunlarım ve taleplerim hakkında. Yardımcı olacaklarını söylediler ikisi de. Ne kadar güzel? Böyle alçakgönüllü ve ilgili olmaları.
Tutku. Bir an önce, iyi bir bakıcı bulup, hemen çalışmaya başlamam gerekiyor. Standımı yapacak şu ustanın da, işlerinin yoğun olacağı tuttu. Standıma zaman ayıramıyor. Her şeyde bir hayır vardır derler. Ama Tutku, ben sabırsızlanıyorum.
Bir an önce çalışmaya başlamalıyım. İki ev benim çalışmama bakıyor. Anar üretiyor. Benim de, bunları satmam gerekiyor. Stand başındayken, bakıcımla ben de üretiriz. Anar sıkışmaz. Standım yapılmadığı için, yılbaşı öncesini kaçırdık. Oysa, epey bir girdimiz olurdu ve azıcık soluk alırdık. Standımın yapılmasını ve bakıcı bulmayı beklemekten başka umarım yok.
Yıllar sonra, yeni yıla çok mutlu girdim. 30 Aralıkta Buket geldi. Evimde, ilk yılbaşı kutlamamdı.Gündüz hep dışarıdaydık, Anar-Buket-ben. Gezdik, bir eve baktık, Çok güzel. Akşam için alışveriş yaptık. Kadirler gelmiş bize. İki aile birlikte kutladık yeni yılı.
Kardeşim, daha çok sevdi Alanyayı. İstanbuldan sonra, gerçek bir cennet. Nisan da, yine gelecek birkaç günlüğüne. Temelli de gelmek istiyor. Yosun hayata bir tutunsa? Anne olmak, kolay değil. Ben bile, iki küçük kuşumun mutlu olmasını istiyorum hep.
Sevgili Tutku. Erdinç ağabeyim, taa Amerikadan aradı beni. Uzun-uzun söyleştik. Yaşantıma dair, bilgiler aldı. Arada sırada, bana küçük maddi destek yapacağını söyledi ve banka hesap numaramı istedi. Hemen de, ikiyüzelli lira yatırmış.
Çok mutlu oldum Tutku. Aranıp-sorulmak. İlgi-destek görmek-sevilmek, harika. Onların kucağında büyüdüm. Hem çok güzel, hem de alabildiğine amansız, yaşam savaşımımda, bir telefonla bile aranmak, tanımsız bir mutluluk sevgili Tutku. Çok şanslıyım hep.
Nilgün ACAR 05. 01. 2010 ALANYA