GÜLEYİM M İ? AĞLAYAYIM MI?
Çoğu kez olduğunca, bir garip şey daha geldi başıma. Böylesi şeylerin, paratöneri miyim ne?
İki aydır filan, çamaşır makinem bozuk. Doğru dürüst pek kimseyi tanımadığım için,bir türlü yaptıramadım. Önüme gelene soruyorum,” Tanıdığınız var mı? ” diye.
Çalıştığım yerdeki, lokantacı komşu Mustafa bey: “ Yarın gel beni al. Biraz anlarım, bir bakayım. “ Demişti dün. Ben de bu gün gittim. Güneşin altında bir süre bekledim. İşi bitince, oturduğum siteye geldik.
Daha siteye bile girmeden. “ Burada oturduğunu niye söylemedin? Ben burada yöneticiyi dövdüm. Şimdi yine başım belaya girer. Herkes tanıyor beni. Girmem ben oraya.” Demez mi? Duyduklarıma inanamıyordum. “ Ya saçmalama. Şimdi herkes işinde, gücünde. Seni kim görecek? Gel hadi.” Diye çağırdım. “Yok gelmem.” Yanıtını aldım. “Hiç olmazsa kapıyı aç. Ben açamıyorum, çok ağır” dedim. “ Kapı açık bak deyip, gitti.
Kapı, asla bulunduğumuz yerden görünmez. Öylece şaşkın, kalakaldım. Apartman kapısı, benim açamayacağım kadar ağır. Anahtarımı çıkarıp, kapıyı açmaya çalışırken. Üç genç kız geldi. Onlar açtılar ve beni asansörle, evimin kapısına bıraktılar.
Alanya’nın gündüz sıcağını, yaşamayan bilmez. Hemen, soğuk suyla elimi-yüzümü yıkadım. Biraz sinirlenmiştim ama şimdi gülüyorum.
Tamamını Oku
