GAMZE BENİ HEP ARIYOR
Hiçbir gün çalmasa bile. Cuma günleri, herhangi bir saatte, cep telefonum çalar ve açarım.Arayan Gamze’dir. Ve her seferinde, kalbime bir bıçak saplanır. Amansız yürek ağrısıyla, sarsılırım.
Gamze, benim bir küçüğüm olan kardeşimin kızıdır. Gençkızken, güzeller güzeli Demet’in kızı. Gelişim geriliği, tıbbi adını unuttuğum bir hastalığı var. Gamze’nin. Demet onu doğurduğunda, 35 yaşındaydı ve hamileyken de sigarayı bırakmadı. İlk çocuğu Umut’ ta düşük kilolu doğmuştu, sigara dan.
Umut büyürken,çok korkmuştuk annemle. OTİZM belirtileri vardı. Konuştuğumuzda: “ Hayır, benim çocuğumun bir şeyi yok.” Diye kızıp, alınıyordu. 6-7 Yaşında konuştu.
O zamanki olanaklara ve koşullara göre, yaşı geç olduğundan, annem Gamzeyi doğurmamasını söylemişti. Çünkü zaten çalışıyordu, Umut’ta, bakıcıların elindeydi ve bizden uzak bir kentteydiler.
Gamze’ciğim büyüdükçe, hastalığı belirginleşti. Erken emekli oldu kardeşim, çocuklarına bakabilmek için. Gamze hep özel eğitim ve tedavi gördü. Ben o yıllarda, herkesten uzakta, kendi yaşam savaşımımı veriyordum. Biraz Yosun’un dışında, yeğenlerimin büyüdüklerini göremedim.
Gamze’ydi kardeşimin tüm yaşantısı. Onu, oradan oraya taşıyordu.Annemin kırkını yapmaya ve evi boşaltmaya gittiğimizde gördüm, yıllar sonra Gamze’yi. Koskocaman bir gençkız olması gerekiyordu. Ama on-oniki yaşlarında bile zor görünen. 6-7 Yaş IQ’sunda bir çocuk vardı karşımda.
Tamamını Oku
