Yordular Beni Şiiri - Yaman Karaca

Yordular Beni Be

Yordular beni be, çok yordular!
En güzel günlerimi bir hiç uğruna harcattılar.
Oysa kimsenin mutluluğunda gözüm yoktu benim,
Öyle zamansız hüzünler yaşattılar ki
Ne toparlanmaya vaktim oldu
Ne de unutmak için zamanım kaldı.
Dermanı olmayan yaralarla baş başa bıraktılar.

Yordular beni be, dermansız bıraktılar!
Benim bu hayatta öyle büyük savaşlarım yoktu,
Engin denizlerde de hayalim, gözüm yoktu.
İçimde saklı bir cennet, küçücük bir dünya vardı.
Ne hayallerle besleyip büyüttüğüm
Masmavi bir gökyüzüm vardı benim be!
Kuş konmaz kervan geçmez diyarlara çevirdiler,
Yalnızlığın en karanlığına bıraktılar beni.
Yordular be gülüm, çok yordular beni…

Üzdüler beni be, çok üzdüler!
Ne hayal ne umut bırakıldı içimde,
Acımadan hepsini koparıp aldılar benden.
Bir geleceğim vardı, artık kalmadı.
Düşlerim kum saatinden farksız,
Akıp giden hayallerim şimdi anlamsız,
Gençliğim kayıp, yarınlarım belirsiz,
Kimliğim kayıp, yaşantım artık nedensiz.
Çok yordular beni be, yordular!

Yordular beni be, çok yıprattılar.
Üç kuruş etmezdi oysa hayattan beklentilerim,
Ümit hırsızlarına kaptırdım en masum duygularımı.
Gönlüm bir ürkek kuştu o da bilinmezlere uçtu.
Ne feryadıma kulak astılar ne de halimi gördüler.
En zalim dalgalarda merhametsizce boğdular beni.
Ben küçük şeylerden mutlu olan biriydim.
En adi hesaplar içinde harcadılar beni.

Yordular beni be, çok yordular!
Yüreğimde derin, unutulmaz yaralar açtılar.
Solmaz dediğim gençliğimi en güzel çağlarında kopardılar.
Acıyı, çaresizliği en ağır bir şekilde yaşattılar.
Deli taylar dolaşırdı oysa damarlarımda benim…
Kimseden üstün olmak değildi hedeflerim,
Beklentisiz zararsız yaşarken kendi başıma
Dönüşü olmayan yollara sürdüler beni.
Birazcık huzur ve sade bir hayat beklerken
Yaşamaktan soğuttular beni be!
Yordular beni, çok yordular…

Yaman Karaca