Yalnızlık Şiiri - Mehmet Cıngır

Görür müyüm bir gün yüzümün güldüğünü?
Ölürsem demen yalnızlığıma öldüğümü.
Geldi nihayet sonbahar havalar pek serin,
Düşünmesin yalnızlığım yokluğumda derin.

Selam göndermez kimse yakından ve uzaktan,
Yalnızlığım kalır, herkes çekilir sokaktan.
Ben göklerde tek başına gezen bir yıldızım,
Yalnızlığım yanımda,kim demiş ben yalnızım.

Mesken tutsam ben Kafdağı’nın eteklerini,
Yalnızlığım gelip orda yine bulur beni.
Ben yalnızlığımın büyüttüğü bir çocuğum,
Onun kollarında bitmesin bu yolculuğum.