Yalnızlığın Geometrisi Şiiri - Kasım Kob ...

Zihnimde, yalnızlığın geometrisi,
Dört köşesi keskin, bir bekleyiş...
Bilir misin o ezgiyi, sükût kadar yoğun;
Böylesine derine işler mi?
*
Ah! Varlığın mutlak dörtgeni,
Barındırır evrenin düzenini,
Bulunur mu o eski matematikçiler,
Çözsünler bu dengenin sırrını.
*
Dört yöne dağılan insanlığın,
Ufuk çizgisinde parlayan;
Bizim kurguladığımız, o mükemmel yapı!
Adanmışlık, temelsiz kalırsa.
*
Ruhun dört mevsimi var,
Her biri, ayrı bir evreye açılır...
Düşüşten sonraki, o sessiz duruş;
Yeni bir başlangıcı hazırlar.
*
Kim demiş, elem tek çizgi diye?
Bak, dört duvarı var bu odanın,
Söyle, ne tür bir firar, kendi içine dönmekten;
Daha fazlasını kısıtlar?
*
Duy! Kozmosun dört temel taşını,
Senin üstünde durur kâinat,
Söyleyin, nice kâhinler kestirir,
Bu sarsılmaz kararlılığın bedelini.
*
Birleşen dört elin oluşturduğu,
O sağlam kalkanın altında;
Büyüttüğümüz o saf inanç!
Korunaksız kalanlara, ne olacak?
*
Taşıdığımız ağırlık, dörde bölünmüş,
Her parçası, başka bir âleme ait,
Devrettiğin o ağır sandık,
Sonraki nesillere açılır mı?
*
Ve hayat, bu son dördülü çizerken,
İçini biz doldururuz,
Kaderin bu kapalı kutusunda,
Ya özgürlük, ya hiçlik bulunur.