Yalnızlığım Şiiri - Mehmet Cıngır

Gezerken sokak ortasında bitkin,yorgun,derbeder
Yoluma çıktı yalnızlık,dolaşmaya başladık beraber.
Acele yaşadım gençliğimi,vakit bulamadım aşka
Çalmadı kimse kapımı dostum yalnızlıktan başka.

Her geçen yıl,bir çentik attı yaşlanan alnıma
Yaklaşmadı yalnızlıktan başka kimse yanıma.
Kararan ufuklardan üzerime kurşun gibi geldi yorgunluk
Yük sineme yalnızlık,veriyor yaşlanan ruhumuma durgunluk.

Denize attım yalnızlığımı,yutmadı balıklar
Duymadı çığlığımı,içinde yaşadığım kalabalıklar.
Irmaklara verdim yalnızlığımı,tersine aktı ırmaklar
Dolaştım kızgın sahillerde,eşlik etti bana yalnızlıklar.

Deli rüzgâra verdim yalnızlığımı,esmedi rüzgâr
Fırtına,bora,kar taşıdı üstüme kara bulutlar.
Yedim kuru ekmeğimi,yalnızlığımı katık edip de
Artanı attım omzuma,taşıdım yorgun,sahillerde.

Irmakları sabırsızca bekledi vadiler,bahçeler,bağlar...
Çıkarmış başını derin mağaralardan,seyreder beni dağlar.
Sarmalarım yalnızlığımı yatağıma yorgun,uzanırım
Paylaşamam onu kimseyle,yoksa yalnız kalırım.

Dargın değilim kimseye,yoktur kızgınlığım
Terk etti herkes,terk etmedi beni yalnız yalnızlığım.
Bazen duyarım çok uzaklardan bir ses,bir haber
Paylaşırım bunu ruhumda yalnızlığımla beraber.

Yalnızlığımı yanıma alıp da geldim ben pazara
Ölürsem yalnızlığımla birlikte gömün beni mezara!