Yağmurun İçinden Geçen Uzun yol

Uzun ve yağmurlu bir yol bu…
Sileceklerle değil, kalbinle açıyorsun önünü.
Her damla bir hatıra, her gök gürültüsü
içinden geçen bir cümle gibi dokunuyor insana.

Yol uzadıkça susuyor şehir,
susuyor içindeki gürültü de…
Bir tek sen kalıyorsun ve yürüdüğün kader çizgisi.
Bir tek sen ve omuzlarında taşıdığın
o görünmez ama ağır sorumluluklar…

Hedeflerin var
Kimsenin bilmediği, kimseye söylemediğin,
geceleri sessizce büyüttüğün.
Bir plan gibi değil,
içten içe kaynayan bir irade gibi taşıyorsun onları.
Koyduğun her adım bir söz,
tuttuğun her söz bir adım oluyor.

Çocukların var sonra…
İçini ısıtan, yorgunluğunu unutturan.
Onların gözlerinde görüyorsun
yarının mümkün olduğuna dair o derin ışığı.
Bir baba için dünya bazen karanlık olur,
bazen fırtınalı…
Ama o gözlere baktığında
her şey bir anda aydınlanır.
Gelecek dediğin,
aslında onların gülüşünde yazılır.

Yol ayrımları çıkıyor karşına
Bazen sert, bazen çaresiz bırakan.
“Doğru mu yapıyorum?” sorusunu
insanın içine saplayan o sessiz kavşaklar…
Ama sen bilirsin:
Hayat, yanlış yollardan dönmeyi de öğretir,
doğru yollarda sabretmeyi de.
Ve sen her seferinde,
içinin pusulasını takip edersin.

Memleket…
İşte en derin sızı burada başlıyor.
Uzaktan görünse de,
kalbinde hep yanı başındadır.
Kokusu yağmurla karışır,
sesi rüzgârın içinden gelir.
Bir türkünün bir dizesinde,
bir yol levhasının kenarında,
bir yabancının aksanında bile
memleket kendini hatırlatır.

Uzun ve yağmurlu yol bitmez belki,
belki de bitmesin.
Çünkü insan bazen varacağı yere değil,
yolda güçlenir.
Hedeflerin, çocukların, planların,
hasretin ve umutların
aynı çatı altında toplanır sonunda:
Senin yürüdüğün o büyük, o ağır ama onurlu yol.

Ve yağmur diner bir gün…
Güneş çıkar, yolun kurur,
içindeki yük hafifler.
Ama bilirsin:
Her yağmur sonrası biraz daha büyümüş,
biraz daha dirençli,
biraz daha kendin olmuşsundur.

Bu uzun ve yağmurlu yol,
senin hikâyendir.
Yürüdükçe yazdığın,
yazdıkça güçlenen…