Tuz Şiiri - Mehmet Cıngır

Eski tadında değil artık tuz
Yoruldu denize koşan ırmak
Kız oğlan oldu,oğlan kız
Bir hüzün düştü toprağın kalbine
Pencereler çaresiz.

Çatladı akıl,su sızdırıyor
Vaktinde doğmuyor güneş
İncitiyor toprağı
Karanlığın gözleri
Yapraklar gölgesiz.

D/e vitamini alamıyor gövdeler
Düşüyor yapraklar bir bir
Bir damla suya düştü hüznümüz
Kurt düştü ağacın dallarına
Ağaç, kendi köküne ilgisiz.

Bir umut doğar ufuktan her sabah
Mızraklanır kuşluk vakti bütün umutlar
Uçmak derdinde can çekişir
Bir ağacın kökünden bakan kuşlar
Hüzün taşır göğe bulutlar
Güneş bundan habersiz.

Ateş bastı dağların alnını
Güneş tutuldu,
Bir hafiflik var
Rüzgârın kanatlarında uçan bulutta.
Dikine yağar yağmur
Tuz koktu gülüm,yağ çaresiz
Ötmüyor bülbülüm,dallar meyvesiz
Yapraksız kalan ağaçlar,gölgesiz.