Tebessüm Şiiri - Mehmet Cıngır

Bir ak düştü zifiri karanlıkların ortasına,
Eklendi aydınlıklar zincirinin son halkasına.
Yayıldı dalga dalga yüzyıllar boyu ufuklarca,
Beyazlıklar geldi zulüm gecesinin karasına.

Ah,gül yüzünde bir tebessüm de ben olsaydım,
Ak köpüklü tebessüm denizinde ben de boğulsaydım!

Geziniyorken insanlık,kıyısında hudutların,
Geliyordu gölgesinde tebessüm yüklü bulutların.
Müjdeler aldım asırlarca beklenen,rahip Bahira'dan
Gül kokusu duydum,tükenmekte olduğu anda umutların.

Ah,seni gören bahtiyar bir göz de ben olsaydım,
Gül dudaklarından dökülen bir söz de ben olsaydım!

Bir çiçek açtı çölün ortasında,aydınlandı gök ve zemin,
Çölün ortasında tek başına açan bu kutlu çiçeğin,
Verdiler en doğru en güzel adını Muhammed'ül Emîn,
Hayat buldu nadide çiçek,erdemli gönlünde Hatice'nin.

Ah,o çiçeği selamlayan bir baş da ben olsaydım,
Gül yüzünden süzülen bir yaş da ben olsaydım!

Gömer kara toprağa derin,bütün hüznünü,
Bir kercik gören o mütebessim yüzünü.
Menzil alır,dalar rahmet denizine,
Bulur doğru, yolu takip eden ayak izini.

Kalbinin derinliklerinde bir giz de ben olsaydım,
Ah,ayak izine sürülen bir yüz de ben olsaydım!

Tebessümünün gölgesinde kalıyor yıldızlar ve ay,
Kurdun yıkık gönüllere tebessümünle birer altın saray.
Ayrı istikametlerde yol alırken ezen ve ezilenler,
Pervane oldu çevrende farklı renkler,birer birer,alay alay.

Ah,etrafında dönerek yanan bir pervane de ben olsaydım,
Nûrunla mutluluğa uçan bir merdane de ben olsaydım!

Zamanın oluğundan akarken oluk oluk kan,
Satılıyordu tezgâhlarda onuru parçalanmış binlerce can.
Tarak dişi gibi eşit gördün siyah beyaz bütün renkleri,
Şerefli yerine yükseldi yerlerde sürünen insan.

Ah,dokunduğun bir renk de ben olsaydım,
Okşadığın bir yürek de ben olsaydım!

Tebessümünü taşırdı uzak iklimlere rüzgâr,
Tebessüm ederdi,tebessüm ettiğin zaman kışlar.
Nice krallar,nice hükümdarlar gördü insanlık,
Fakat hiçbir insan sevmedi,sevilmedi senin kadar.

Ah,gül yüzünde bir tebessüm de ben olsaydım,
Dizinin dibinde bir mütebessim de ben olsaydım!

Sensiz,sonbaharda bahçemize hazan düştü,
Karanlık,dipsiz kuyulara nice nice can düştü.
Kaybetti tebessümünü alem,çöktü karanlık,
Sevenlere,sevilmişlere bir hezeyan düştü...

Ah,senin yoluna bir mail de ben olsaydım,
Mahşer günü şefaatine bir nail de ben olsaydım!