Dili Yasaklanmış Bir Halkın Özgürlük Ağıdı

Beni Tahir Elçi’nin düştüğü yerde yeniden ayağa kaldırın,
Çünkü biz toprağa düşenlerin değil,
Her seferinde yeniden filizlenen bir halkın çocuklarıyız.
Bir dil susturulduğunda, bir halk nefessiz bırakıldığında,
Biz nefesi toprağın altından bile bulur,
Külün içinden yeniden doğarız.

Sokakların sessizliğinde hâlâ onun sesi çınlıyor:
“Bu ülkeye barış gerek… Bu halka adalet gerek…”
Ve biz o sözlerin peşinden giden cılız bir gölge değiliz;
Biz, bir ülkenin vicdanının sesiyiz.
Yasaklı alfabelerden özgürlük şiirleri yazan,
Gecenin karanlığında bile birbirine yol olan yüz binleriz.

Bir halkın dilini susturmak,
Bir derenin akışını taşla kapatmaya benzer;
Su birikir, güçlenir,
Ve bir gün kendi yatağını yeniden açar.
Biz o suyun sesiyiz;
Tarih boyunca engelleri aşan, kanatlarını kırmış kuşların bile
Gökyüzünden vazgeçmeyen hikâyesiyiz.

Beni Tahir Elçi’nin düştüğü yerde “vurmayın”,
Orada ışık yakın,
Orada kırık adalet terazisini onarın,
Orada hakikatin üstüne serilen örtüyü kaldırın.
Bizi öldüren yer değil,
Bizi çoğaltan bir vicdanın başlangıcı olsun orası.

Çünkü biz;
Dili yasaklanmış bir halkın çocuklarıyız,
Ama kelimeleri sürgün edemediler.
Bizim sözlerimiz,
Her duvara yaslanmış gölgenin ardında büyüyen bir umut gibi
Daima yolunu buldu.

Ve biz biliyoruz:
Bir halkın dili yasaklanabilir,
Ama özgürlük sözcüğü asla susmaz.
Tıpkı Tahir Elçi’nin susmayan adalet çağrısı gibi,
Tıpkı karanlığa inat her gün yeniden doğan güneş gibi.

Bizi orada “vuramazlar”;
Çünkü biz o meydanda hâlâ ayaktayız,
Hâlâ konuşuyoruz,
Hâlâ birbirimizi duyuyoruz.

Ve bir gün,
Bu toprakların her dili özgürce yankılandığında,
Biz o günün sabahına,
Tahir Elçi’nin yarım kalan cümlesini tamamlayan bir halk olarak
Hep birlikte uyanacağız.