Zeyneeeeeeeeep Zeynep,
Söyleme diyorsun, nasıl susayım?
Kapı aralığından, yüzünü görmeye çalışıyorum… Kapı aralığından! Her geçene -‘sen’ diye, telaşa kapılıp kapıya koşuyorum. Salak saçma birsürü ‘iyi akşamlar’ diyorum herkese. İyi akşamlar diyemediğim sen… Geçsen; şuradan şöylece geçsen de ‘bari’ yüzünü görsem. Mühim değil, bakmasan tarafıma, bakmasan kapı aralığıma… Bencillik olsun varsın; ben, seni görsem. Sus diyorsun ya, susuyorum işte. Sustuklarımı duymuyor musun sanki? Bal gibi de duyuyorsun. Kulağınla duymasan n’olur; gözlerinden sinliyorum ben, beni duyduğunu. Ki biliyorsun, gözlerinin konuştuğunu. Gözlerin… Senin, Cennet gözlerin! Geçsen… Şuradan şöylece. Görsem. Sussam. El sallamak zorunda olmanın kahredici ezikliği beni paramparça etse, şuradan -buraya, hiç bakmadan geçsen de… Geçsen. Zeynep. Geçsen de Van Gölü’mü görsen. Geçsen de Van Gölğ’me baksam. Sussam. Nasıl? Sus! Tamam.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta