Sürgündeki Sesim Şiiri - Mehmet Cıngır

Koklar hasretini taze yağmış yağmur gibi
Dalgalı gözlerim o güneş kokulu şehrin.
Çeker her seher efsunlu bir oksijen gibi
Sevdalı hayalini ruhuna derin derin.

Haber yollar güney rüzgârları ile bana
Sabah güneşinde takılı kalan gözlerim.
Ruhumun iniltisini taşır her gün ona
Sert kuzey rüzgârlarına karışan sözlerim.

Ürkütüyor beni bu gökyüzü mesafeler
Sarıldı kader makarama yeni bir iplik
Buzulda kaldı yüzümdeki gülümsemeler
Bir anne sesiyle sarılır bana gariplik.

Güneşi tanımaz,baharı bilmez buralar
Yoldaşım oldu benim ruhsuz mezar taşları
Kirpiklerimde erir benim buzdan yaralar
Donar yere düşmeden saçımın gözyaşları.

Kar eşliğinde dans ederken bu yerde rüzgâr
Kucaklaşınca bir günde orada dört mevsim
Akar burda tükenen mevsimin ruhundan kar
Dert anlatır zemheriye sürgündeki sesim.