Düşman Mısın Dünya?

Düşman mısın dünya bana düşman mı? Şu bağrıma her saplanan ok senin. Herkes böyle doğduğuna pişman mı? Yoksa zulmün bana mıdır tek senin? Dertlerini depo ettin içime, Kırkta koydun yetmiş beşlik biçime, Bak bu yaşta sakalıma saçıma Tutam tutam erken düşen ak senin. Ozan Arif Tüm şiirleri için tıklayın.

Düşman

DÜŞMAN Ben düşmanım, Etten, kemikden, kandan. Gözlerimi çevirmişim yüzüne.. Bakıyorum Utanmadan. Ben düşmanım, Ölmeni değil, Özdemir Asaf Tüm şiirleri için tıklayın.

Düşman

Tükendi gençliğim karanlıklarda, Çılgın fırtınalarda ve yağmurlarda; Güneş bazan açtı, kapandı derhal Bahtımın yazgısı karanlıklarda; Öyle harap ettiler ki gönül bahçemi Dallar hep kırıldı, yapraklar yerde Kuytularda birkaç meyvesi kaldı... İşte ulaştım güz aylarına Fikirler sararmış yapraklar gibi; Charles Baudelaire Tüm şiirleri için tıklayın.

İstanbul Düşman İstilası Altında İken Çamlıca’Da

Hey Çamlıca mehtâbı ne olmuş sana öyle?.. Küskün duruyorsun. Bir şey kuruyorsun. Seyrinle ıyan et bana, ilhâm ile söyle: Aksetmede âlâm-ı vatandan mı bu halet?.. Anlat; bu tahavvül neye etmekte delâlet. Vaktiyle ederken bu havâliyi zılâlin Bir sâha-i nilî. Ey neyyir-i leylî, Matem döküyor arza bugün bedr ü hilâlin Abdülhak Hamit Tarhan Tüm şiirleri için tıklayın.

Folklor Şiire Düşman

Çağdaş şiir geldi kelimeye dayandı. François Villon'dan, André Breton'a, Henri Michaux'ya bir çizgi çekelim, bu işin nasıl bir evrim sonucu doğduğunu göreceğiz. Çağdaş şairler kelimeleri bile sarsıyorlar, yerlerinden, anlamlarından uğratıyorlar. Bu böyleyken, bizde hâlâ folklora, halk deyimlerine şiirlerinde fazlasıyle yer veren şairlerin kısır bir yolda oldukları sanısmdayım. Çünkü folklorda şiirin bugünkü entelektüel niteliğini taşıyacak yeti yoktur. Halk deyimlerinin havası şiirin kanat çırpmasına imkân vermeyecek kadar dar bir havadır. Cemal Süreya Tüm şiirleri için tıklayın.

Herkesin Nefsidir Kendine Düşman

Herkesin nefsidir kendine düşman Senin de var ise andan hazer ol Ömrün ahirinde olursun pişman Doğru gez imandan dinden hazer ol Cellat gelir alıcıdır canını Harap eder yağmalar dükkanını Çevirir cin ile çevre yanını Girip tünediğin handan hazer ol Teslim Abdal Tüm şiirleri için tıklayın.

Mecidiye Küstü Metelik Düşman

Mecidiye küstü metelik düşman Zaten lira ile aramız yoktur. Her kuluna bir dert vermiş Yaradan Açıkta görünür yaramız yoktur. Aşkın kâseleri şimdi esildi (eksildi) Nefis turab oldu yere basıldı Kime yâr dedimse ağyar kesildi Sabırdan başka da çaremiz yoktur. Ruhsati Tüm şiirleri için tıklayın.

Sebep Ne Ki Bana Düşman Olursun

Sebep ne ki bana düşman olursun Seni dinsiz seni imansız seni Bir gün ettiğine pişman olursun Seni merhametsiz amansız seni Görmedim sen gibi çağlayıp akmaz Görmedim sen gibi durulup akmaz Görmedim sen gibi Tanrıdan korkmaz Seni muradından gümansız seni Ruhsati Tüm şiirleri için tıklayın.

Dost

Kevser havuzuna dalanlar,Ölmezden öndün ölenler Nefsini düşman bilenler,Konar tuba dallarına Alem düşman olur ise,Beni dost'tan ırımaya Dost kanda ise ben anda,Düşmanlık arımaya Dost ehli bizim ile hem,Dost burdadır bize ne gam Yüz bin cehd ederse düşman,Dost mahfili duramaya Düşman bana nide bile,İşim gücün dost'tan yana Yunus Emre Tüm şiirleri için tıklayın.

Aklın Hakkını Vermek!

Batılı toplumlar, kendilerini yönetenler tarafından derin bir siyasi uykuya yatırılmışlardır. Dünya meseleleri umurlarında değildir, varsa yoksa kendi standartları… Hayatları, yükselen benzin fiyatlarına ve Wallmart’ın borsa hisselerinin gidişatına endekslidir. New York’ta elektrikler kesilirse kıyamet kopar. Ama işin tuhaf yanı şudur ki, New York’ta elektrikler kesilmeden yıldızları göremezsiniz. Yıldızları görmeyen insanlar, dünyanın öbür ucunda evine aç ve işsiz dönenleri nasıl görsün Allah aşkına! ? Alper Gencer Tüm şiirleri için tıklayın.

Neden

Almanya unuttun mu seni sen? Demokratik insancıldın hani sen! Hele düşün hatırlarsın dünü sen! İlk geldiğim zaman bando çaldınız, Neden şimdi bana düşman oldunuz? Ne bilirdik, nerden haber aldık biz? Buraları nasıl gelip bulduk biz? Gel dediniz, onun için geldik biz, Dün çağırıp, bugün pişman oldunuz, Ozan Arif Tüm şiirleri için tıklayın.

Davran Kırat Davran

Davran Kırat davran, yokuşa davran Yokuşun başında soyuldu kervan Düşman karşısında ne yapsın savran Estir Kıratım es, yare gidelim Dost, düşman içinde sıla edelim Kıratı sorarsan yedidir yaşı İridir gövdesi, ufaktır başı Dizgini çekende un eder taşı Köroğlu Tüm şiirleri için tıklayın.

İnsan Dedikleri (Boyun Eğer)

İnsan dedikleri bir dağa benzer Duman düşman olur yel boyun eğer Bülbül olsan bile gönül bağında Diken düşman olur gül boyun eğer Merhametsiz yara sarılamazmış Ecel yetişince durulamazmış Yıkılan bir gönül kurulamazmış Lisan düşman olur dil boyun eğer Murat Çobanoğlu Tüm şiirleri için tıklayın.

Trakya’Dan Diyarbakır’A Milliyetçilik!

Diyarbakır, bence dünyanın en politik kentidir. Sokak aralarında, kıraathanelerde, eviçlerinde insanlar durmaksızın siyaset konuşurlar. Doğdukları andan itibaren, devletin asimilasyon projesinin bir parçası olmanın gereğidir bu. “İki ayrı dil, bir vatan toprağında yan yana durmaz! ” diye hangi İngiliz kandırmışsa artık cumhuriyeti, kardeşliği sekteye uğratmaya yetecek ne varsa yapıldı şu geçtiğimiz asırda. Her iki taraftan da ölenler intikama çaldılar. Düşmanlık peyda oldu birbirini tanımayan insanlar arasında. Mesela çoğu Trakya insanı, ancak askerlik vesilesi ile tanıdıkları doğu insanına karşı, medyanın soslu provokasyonuyla beraber, neredeyse nefrete varacak denli doludurlar. Kürt sözcüğüne zerre tahammülleri yoktur. Ve önyargı ummanını geçip kalplerine ulaşabilen doğuluları büyük bir hayretle karşılarlar. Ama bu durum Einstein’ı teyit edecek bir biçimde önyargılarını parçalamaz, karşısındakini asimile olmuş bir Kürt olarak görmeyi yeğlerler. Alper Gencer Tüm şiirleri için tıklayın.

Yenik Son

Susmuş bütün diller gerçekler susmuş Büyüyor şehveti karanlıkların Bencil türküleri duyulur şimdi Güzele düşman yaratıkların Güzele düşman yaratıkların. Attila Aşut Tüm şiirleri için tıklayın.

Sert Dokundu

Çokları duymuyor diye Azıma düşman oldular Gitara uymuyor diye Sazıma düşman oldular Neden ey Köroğlu neden Yoksa Nigar mı bilmeden Bam teline sert dokundu Ferhat iken Şirin cana Sadettin Kaplan Tüm şiirleri için tıklayın.

Muhammed’İ Sevdim Dese Yalandır

Ehli Beyt’e düşman Ali’ye düşman Muhammed’i sevdim dese yalandır Pirim Hacı Bektaş Veli’ye düşman Muhammed’i sevdim dese yalandır Ali’yi seveni öldürüp asan Kerbela’da İmam Hüseyin’i kesen Resul’un soyuna kasteden süfyan Muhammed’i sevdim dese yalandır Aşık Hüdai Tüm şiirleri için tıklayın.

Azraya Mektubumdur

Zaman dedikleri Düşman gibi ilerliyor torunum Göz açip kapayinca Sen yedi yaşina basarsin Ben su içinde yetmişi omuzlarim Zaman düşman gibi ilerlesin Çikip gideriz kirlara Ben karinca şiiri yazarim Celal Vardar Tüm şiirleri için tıklayın.

Ben Bu Yazı Serin Geçer Sanmıştım

Ben, bu yaz serin geçer sanmıştım. Uzun zamandır konuşmayı unutmak, hiç bir şeyi bilmemek, yalnızca, evet yalnızca gece yarısı edilebilecek bir telefonla uyanıp, eski, çok eski bir arkadaşın sesini duymak istemiştim. Galiba, en büyük hatalarımdan biriydi bu. Ses ne kadarını anlatabilir ki bir insanın: görmeden, dokunamadan, ansızın kapatarak avcunu, bir kelebeği orda hapsetmek gibi bir şey olmalı. Oysa ağrılı yaralarım, ‘janti’ taklalarım, hububata dönüşmüş yanlarım vardı. Oysa ben, bu yaz serin geçer ve sessiz kalmayı tercih ederek, evimde, odamda, fallar açarım, belki biraz müzik dinler, ağlarım diye ummuştum. Hatırdan hiç çıkmayan yüzlerin hiç çıkmayacak fallarını açarım, bir parça tarihe geçerim diye ümit etmiştim. Ama olmadı. Olmadı işte, savruldum. Şaşkın çocuğun elindeki patlak, şapşal balon gibi, muhit itibarını yitirmiş delikanlı gibi, kalakaldım. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bu ne sancılı bir telaş benim için; bedenimden mahrumum. Onlar önemsemesinler, hatta alay etmeleri bile mümkün ve belki böylesi daha yıpratıcı, daha bir mazlum kılıcı. Oysa neleri özlemiştim, ne şahane hisler beslemiştim. Oh, artık çok geç? ! Onlara söylemek için şarkılar, okumak için şiirler, anlatmak için çok kaliteli seks fıkraları ezberlemiştim günlerce; ben, bu yazı serin geçer sanmıştım. Alev alev. Her yer alevler içersinde; ve ben, bu korkunç yangında çatıya kaçacak gücü bile kalmamış bir kötürüm gibi, tekerlekli sandalyemde havanın her zaman olduğundan daha çabuk ve daha fazla kararmasını, damların hesapsız kediler ve matematisyen martılarla dolmasını bekliyorum şimdi. Aşk, beni ünlü yapar sanmıştım! Neleri özlemiştim, ne mükemmel hisler beslemiştim: çıt çıkarmadan çekildiler, hükmen yenildik. Kaybolanları da gördüm. Samimi söylüyorum, hem de çok yakından gördüm. Kendi aralarında konuşuyorlardı. O mesafede gidip gelen bir nefes topluluğu, ağızdan kulaklara musikisi noksan bir söz kümesi taşıyordu. Bu kümeste tek tavuk da bendim! Ah, bir parça ağlarım diye ummuştum. Nafile! Olmadı velhasıl. Artık her şeyi biliyorum. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Bütün bütün boğuldum. Karaya da vuramam / vuramam. Neden benden söz ettiler kısaca. Neden dolaştım bir serseri kurşun gibi oradan oraya. Oradan oraya ve kime götürüyordum parklardan topladığım oksijen oranı yüksek çiçekleri. Kim koklamaya cesaret edecekti, kim onları alıp bir vazoya yerleştirecek kadar kendini tanıyordu, bana inanıyordu, beni seviyordu, mıncıklıyordu, kolluyordu... hiç. Hiç kimse. Bunu da biliyorum. Buna da erdim. Bir kere, en başta sezmiştim yanılacağımı... İlkin, telefon defterimi attım. Sonra fotoğraflar, ah çok hoş, elbette o mükemmel fotoğraflar. Renk renk, çeşit çeşit, insan insan, düşman düşman fotoğraflar. Topluca otururken, içki içerken, grup seks takılırken, hususi sevdaların o “sözü geçmese iyi olacak, mayonez alır mıydın” tipindeki sohbetlerinde çekilmiş, arşivlenmiş, çerçevelenmiş fotoğraflar! Deklanşöre basanın, karşısındaki topluluk içinde olamayışının da hüznünü, burukluğunu taşıyan o canım fotoğraflar! Kestim kendimi. Kestim kendimi, çıkarttım fotoğraflardan: Bir şiirde geçer ya hani: Oramda buramda biraz el, biraz bacak, biraz omuz ve penis kaldı. Oyup çıkarttığım o adamı, o Aptal Surat’ı attım, yani kendimi. Şimdi o fotoğraflardaki o insanlar bensiz, ben zaten mekansız, yurtsuz, huysuz ve savruk, anne tarafından serseri, baba tarafından alkolik, ölmüş ve yarı diri bir adamım. Olmadı işte. Artık her şeyi biliyorum. Bağırsam çağırsam, “Ne bağrıyon lan bu saatte lavuk, manyak mısın? ! ” diye karşılık verecek bir yabancı bile yok. Artık her şeyi bilmekten başka çıkar yolum kalmadı. Romantizme kızıyorlardı. Evet, onlar da gözyaşlarını bir sır gibi saklamayı erdem sayanlardandılar. Kollarımda kör jilet yaraları, mutfakta üç haftalık bulaşık, ciğerimde dışarı atılması kasten unutulmuş bir miktar esrar dumanı, kulaklarımda fış fış kayıkçının ilk iki mısrası, gidilmesi gereken ülkeler, kalınması gereken oteller var aslında. Godot’yum desem, bekleyenim olmaz! Acayip bunalımdayım. Sevmiyorum bu tür hijyenik cümleler kurmayı. “Artık” kelimesini kullanmaktan nasıl da sıkıldım. “Dert yanmak” fiiliyle başım uzun zamandır dertte! ... Gecenin bu yarısında... Gece Yarısı Edilebilecek Bir Telefon! Evet, aslında ben yalnızca buna değinecektim. Hatta sabaha karşı... Kafanı.iktiysem kusura bakma, özürdilerim, eğer, rahatsız...ediyorsam...eğer... Sen... Peki sen benim telefon numaramı hatırlıyor musun hala? ! Küçük İskender Tüm şiirleri için tıklayın.

Müfredât 180

Bu meseldir söylenir halkın dilinde dâ’imâ Dinleme düşman sözünü umma avratdan vefâ Aziz Mahmud Hüdayi Tüm şiirleri için tıklayın.