Şölen Şiiri - Yılmaz Kaygusuz

Ne büyük bir şölen, tüm enstrümanların doğru ritmi bulduğu bir kır neşesinde.
Göle yansıyan ışık hücreleri, elinde elma şekeri taşıyan küçük bir kız silueti.
Tepelerden sesler aşıp aşıp aşığıyla buluşuyor.
Senin gözlerin, senin ellerin, senin dudakların..
Bu koca panayırı bende mutluluğa, eğlenceye ulaştıran

(Dedi ve yüzünde bir tatlı buseyle aynada asılı kaldı. Bedeni titremeye, gözleri kararmaya başladı.
Kendini koltuğa bıraktı, kendini bilgisayarın ekranına sakladı, kendini metronun kapısının camına yansıyan yüzüne yasladı, kendini meydanların kilit taşlarının arasındaki çizgilerde aradı, kendi kendini..
Zangır zangır gerçekler dedi, ellerime sürtünüp beni kirletirken dönüp de avucuma bakmamışım.

Dedi ve sustu.
Göğsünde sıcak bir tuğlanın ağırlığıyla acırken.
Kilimleri çırptı, boş kapları yıkadı.
Vardığını istediği, ama nasıl vardığını hatırlamadığı yerin karşısında durdu. Baktı kendine.
Burçlarla işi olmazdı ama inanmadığı burcun yerde kıvrandığını görünce burçların varlığına acıdı.

İnanmazdı gerçeğe, birilerinin elinde gerçeğin toza dönüştüğün beridir, dedi.
Sonra uzayda bir yerde kendini gerçeğin toz parçaları halinde buldu.
Estikçe yeller ambarı boşaltıyor, açlık gırtlağa dayandı.
Ama karın doyurmak, insanın içinden artık gelmiyor.
Varsın eksilmesin gökyüzünü karartan çöl kumları, karışsın ona ambardaki buğday teni.

Kuyruğuna geçmişini bağlamış, elinde sinsi bir fener.
Karanlığa tuttuğu ışıkta elma şekeri taşıyan kızın ayakkabısının teki parladı.
Diğeri yana devrilmişti.
Az ilerisi karanlık, az ilerisi su perisinin öldürüldüğü köşe başı.
Buraya eskilerden bir anıt bıraktım, ayağın takıldıkça düşersen şaşırma.)

Ne büyük bir şölen, huzursuzluğun evinden çıktığını görmüş olmak, panayırlarda denk gelmek.
Kime denk gelse burnundan solucan sarkıyor, karşılaşmaların.
Kimi, yerdeki bir anıta takılmış; kimi, yerdeki bir anıta sarılmış.
Senin gözlerin karanlık, karanlığı karartan kasılmış bir çığlık.
Ve inanç, karnında ölü doğacak.