Sevgi Çiçekleri Şiiri - Mehmet Cıngır

Kan sürülüyor ak günlerin duruluğuna,
Yorguluk yükleniyor dünün eskiyen yorgunluğuna.
Yakıyor içimizi baldıran zehiri sözler,
Birbirini görmez oldu,mil çekilmiş âmâ gibi gözler.

Savuruyor gönülleri dilde biriken fırtınalar,
Kapanmaz,rüzgâr uğultusu dilin gönüllerde açtığı yaralar.
Yol alıyor yaralı gemi fırtınalı sularda,
Ayrılıyor bir bir,koşanlar aynı kulvarda.

Yürek dolusu çoğalırken öfke,fırtına doğuruyor rüzgâr,
Çığlıklar yükseliyor,kırılıyor gönüllerin yamaçlarında dallar.
Fırtınaya tutulan çığlıklar yükselirken,biraz susabilir insan,
Orkestrayı andıran o fırtına sesleri biraz kısabilir insan.

Arttırıyor parçalanmışlıkları kin ve nefret dili...
Son vermeli bölünmüşlüklere."Artık yeter! "demeli.
Pay edip dağıtalım sevgiyi,sevgi doğursun gönüller,
sıkılmaz,yumruk olmuş demirden,kızgın eller.

Son verelim kırgınlıklara,atalım gönlümüzden bütün çirkinlikleri,
Açsın,sarı sarı gülümsesin içimizde sevgi çiçekleri!
Yerleştirelim kararan vicdanlara sevgi çiçeklerini,
Taksim edip dağıtalım bütün insanlara sevgi çiçeklerini.

Ekelim sevgisiz kalan kurumuş gönüllere sevgi çiçeklerini,
Karşılıksız verelim insanlara,verdikçe çoğalan sevgi çiçeklerini.
Dikelim gönlümüzün gönderine sevgi bayrağını,dalgalansın
Gündüz gece,
Yaşasın insanlar gece gündüz,sevgi sıcaklığında özgürce! ..