Şerbet Hanm Şiiri - Mehmet Cıngır

Kısa tüylü, ağır başlıdır kedim
Adına ben Şerbet Hanım dedim.
Bir tek kelime bilir,derim“gel gel”
Mutlu olur başını okşarsa bir el.

Gel gel deyince hemen gelir Şerbet,
Başlar onunla koyu bir muhabbet.
Parlar, döner gözleri fırıl fırıl,
Gâh uyur kucağımda mırıl mırıl.

Sert tırnakları koltukları keser,
Kızınca saklanır bir yere,küser
Okşamazsan bağırır “miyav miyav! ”
“Canım sıkıldı,yok mu bana bir av.”

Gridir Şerbet’in tüyleri kül gibi,
Rüzgârdır rakibi,eser yel gibi.
Yumuşacık tüyleri sanki pamuk,
Koşar kapıya, gelince bir konuk.

Görünce bir sinek aslan kesilir,
Evde fare yok diye çok üzülür.
Yaşlıca bir teyze Şerbet Hanım,
Çok severim onu,o benim canım.

Uzunca tüyleri vardır kaşında,
Üşüyünce uyur soba başında.
Acıkınca karnı hemen miyavlar,
Bulamazsa hiçbir şey,sinek avlar.

Taktım teyzemin boynuna sırmalar,
Bas kuyruğuna acımaz,tırmalar.
Bazen usludur,bazen de yaramaz,
Kızsa da gelir bana, dayanamaz.

Çok şirindir,çok tatlıdır benim kedim,
Bundan adına” Şerbet Hanım”dedim.