Sen sandim Şiiri - Emin Bekiroğlu

Kar sessizliğinde uyuklarken sakince,
Bir yıldırım düştü yüreğimin kalbine.
Gülüşün damladı oluk oluk göz perdelerime,
Yağmur vurdu uykularımı… sen sandım.

Sokaklar kalabalık, araba sesleri,
İrkildim, bir hatıra sesle köşeleri.
Bir müzik, ruhumdur hedefi,
Kurşun sıkıldı, sonumu… sen sandım.

Geceyi kırarken paslı bir makas,
Zamanın alnında çatladı bir taş.
Aç, suskun göğsümde rüzgârla atlas,
Kıyıda gördüğüm hayali… sen sandım.

Gözlerime çizdim buğulu bir cam,
İçinde unuttuğum ne varsa tastamam.
Bir çocuk ağladı, sesini duyamam,
Dizlerim titredi, ağlayanı… sen sandım.

Ruhumda eğilmiş asırlık söğüt,
Kökü yanık sevda, gövdesi bükük.
Bir gül açtı sustu; dikeniyse kanlı,
Avcumu yaralı görünce, acısını… sen sandım.

Bir çiviydim paslı, duvarda eski,
Asılı kalmışım bir resme dikili.
Gölgen geçti; rüzgâr öptü belki,
Perde kıpırdayınca sarılanı… sen sandım.

Kitaplar içinde bir sarı yaprak,
İzini bırakmış, solgun ve ıslak.
Sayfayı çevirince titredi duygular,
Bu eski satırı yazdıranı… sen sandım.

Bir darağacındayım, ipim çözülmüş,
Gök delinmiş sanki, yollar açılmış.
Bir çift el dokunup “kalk” der gibi,
Kurtuldum cellattan, ama,gelen Azrail’i… sen sandım.