Sanırdım ki Şiiri - Murat Ülkü

Sanırdım ki, bu denklemin çözümü var:
Yürek dolusu sevmek, tüm açığı kapar.
Bir elmanın yarısı ben, diğer yarısı yar,
Adam gibi sevmek, her zorluğa bedel.

Oysa şimdi anladım, yetmiyormuş çaba,
Yetmiyormuş sözler, bakışlar, o sonsuz rüya.
Ben ona bir ömür aşık, oysa bana veda,
Gözyaşımın tuzu kaldı, dilimde son "ama".

Ne masumiyet kaldı, ne de eski neşe,
Harabe şimdi, inşa ettiğim her köşe.
"Güzel sevmek" diyordum, bir alevdi ateşe,
Meğer ateşe yeten, kendi külüymüş sadece.

Bunu da bana öğreten, en güvendiğim el,
Gönül tahtıma konan, en nadide, gonca gül.
Öğretti ki, bazen en güzel his de sevmeye engel,
Mühim olan "gitmemek", sevmek kâfi değilmiş.

Şimdi bu virane yıkıntıda, tek başıma bir izim,
Ne kırgınım ne kızgın, biraz sensiz, biraz sessizim.
Gördüm ki, bazen sevgi bile tek başına gücsüz,
Sana yeten benden, bana kalan sen ise sensizim.

Öğrendim, yara kabuk bağlar, ama iz kalır derinde,
Unutulur sanırsın, her an aklına gelir yine.
Sen öğrettin, bir sevilmeyeni var en büyük aşkın bile,
Ve suç gelir, en çok sevenin ellerinde patlar yine.

Bıraktığın boşluk değil, sadece bir ayna artık,
Baktıkça görüyorum, ne kadar saf ve katıksız ve pak.
O güzelliğin içimde, tarifsiz, adsız, mantıksız,
Güzel sevmek yetmezmiş... Ama güzel hatır kalır şüphesiz.

Ne zafer var ne de yenilgi, bu hikaye de bilge,
Sadece bir ders var, ağır, keskin ve derin.
Öğrendim ki, güzel sevgi derin bir yara değil, kalpte;
En güzel sevmek yetmezmiş; yeten durabilmekmiş "gitme" dediğinde...

Ne bir ah ne bir keşke dökülür artık dudaktan,
Söz biter, film biter, perde iner o süzülen ışıktan.
İşte o an anlarsın, kalp ne kadar yansa da baştan,
Vazgeçemezsin; bittiğini bilsen bile o yolda yürümekten...