Sana değil kendime kırgınım

Ben seni duyar sanmıştım,
Meğer kendi yankıma konuşuyormuşum.
Bir umut bıraktın avuçlarıma,
Ben o umudu gerçek sanıyormuşum.

Yanıma gelecek kadar yakındın,
Ama hep uzak durmayı seçtin.
Ben kalbimi uzatırken sana,
Sen yüzünü çevirdin, hiçbir iz bırakmadan geçtin.

Sözlerinin ardında hep bir gölge vardı,
Sanki her cümlen yarım kalmak için doğmuştu.
Ben tamamlamakla uğraşırken seni,
Sen benden eksilmeye çoktan başlamıştın oysa.

Beni incitmezsin derdim kendime,
Belki de en çok o inanç yaktı beni.
Suskunluğun bile bağırıyordu aslında,
Ama ben o sessizliği duymazdan geldim…
Sırf sen gidersin diye korktuğum için.

Şimdi sitemim sadece sana değil;
Kendime de kırgınım,
Göz göre göre eriyişini izlediğim için.
En büyük yanılgım sen değildin belki,
Ama seni kaybetmemek için
Kendimi kaybettiğimi geç fark ettiğim içindi.

Ve bilki
Bazı insanlar gitmez aslında,
Sadece kalmıyormuş gibi davranır.
Sen de öyle kaldın bende:
Ne gidecek kadar cesur,
Ne dönecek kadar gerçek olmadın.