Sabaha beş kala Şiiri - Ayten Özlem Yeşi ...

Yine bak bekliyorum hüzünlü gecelerde.
Oysa sabaha beş kala çağırışlarını duymuştum.
Belki sensin diye,bir sevinç kapladı içimi.
Nafile sana gelen bütün umutlar bitti..
Öğrendim.evet geçte olsa öğrendim bunu.
Uzaklardan bir nefesim olmak istedi bir dost.
Bir el üşümeyeyim diye sabaha beş kala.
Olmadı,olamazdı,senin yoklugun;
her şeyden daha da sovuktu.
Gecem Sovuk,gecem buz gibi sabaha beş kala
Hani öyle üşürsünki; Hiçbir şey hissetmez bedenin.
Uyuşur kalırya anlamsız bir donukluğun;
Çizgileri oluşur gecelerim..
Ardından acısı en derinden gelirde yakar yüreğimi.
İşte bende öyle üşüdüm,öyle yandım sabaha beş kala
Anlamsız buluyorum artık her şeyi
Sevmek deseler,sadece artık iç çekerim.
Anlatın derim durmayın,bırakın tüm şiirleri,şarkıları.
Dokunabilirmiyim sevmek denen şeye aşka.
Ellerimle tutabilirmiyim.
Susuyorum artık karanlık hüzünlü gecelerimde;
Yanlızlığımla sabaha beş kala.
Oysa nasılda konuşmak istiyorum.
Saatlerce susmadan anlatmak istiyorum.
Tüm biriktirdiklerimi,en başından başlayıp;
Sonuna kadar anlatmak istiyorum sensizligime;
Hüzünlü gecemde sabaha beş kala
Bir el istiyorum başımda.
Saçlarıma dokunsun,tüm bedenimden söküp alsın,
Yanlızlıgımı sihirli dokunuşuyla.
Bir göz istiyorum,gözlerimde.
Anlamsız bakan gözlerimin içini görsün.
Çıkarsın tüm umutlarımı,yolum olsun yollarıma
Hüzünlü gecemde sabaha beş kala.
Bir omuz istiyorum.
Başımı koyup uzun uzun ağlayabilecegim.
Yıllardır biriktirdiğim hüzün tanelerini;
Tek tek dökebilecegim.
Ona yaslanınca her şeyi unutmak istiyorum.
Orada kalmak hiç konuşmadan anlaşabilmek.
Hüzünlü gecemde sabaha beş kala.
Biliyorum nede çok istediğimi.
Ama yinede seni çok özlüyorum.
Seni bende var edişimi,aslında sadece bende olduğunu.
Yinede çok üşüyorum,yinede seni istiyorum.
Ben hüzünlü yanlızlığıma geri dönüyorum sabaha beş kala..