Ruhumun Feryadı Şiiri - Serpil Koçar

Ruhum arşa yükselmek istercesine feryat ediyor
Martıların çığlıkları eşlik ederken gökyüzünde
Ben yine huzurun peşinde koşuyorum adeta
Benliğimi bulmak istercesine daha da yalnızlaşmak
Kaybolmak istiyorum buralardan, yok olmak istercesine

Neredeydi bu huzur denilen duygu, nereye gizlenmişti ?
Gökyüzünde arşa mı yükselmişti ki niçin bulamıyorum?
Denizlerde yoksa okyanuslarda mı saklıydı bulamıyorum?
Ruhum huzur huzur diye bağırır durur karanlıklarda
Ben ise çıldıracağım huzuru bulamadıkça yeryüzünde

Insanlardan kaçar oldum yaş aldıkça sanki
Aradığım huzuru bulamadıkça araftayım adeta
Resulüm gibi dağlara çıkasım var çaresiz kaldıkça
Kendimle konuşur hala geldim ruhumun derinliklerinde
Deli misin diyorlar halimi görenler ne anlatayım ki ?

Nasıl anlatılır ki kendimle olan bu kavgam ?
Daha kendim çözememişken hayatı insanları
Kendimin kendimle olan kavgasını kime anlatayım
Ruhumun ıssızlaşmasını bu denli ağlamasını
Çözmeye çalışıyorum desem inan deli derler bana

Zaman zaman kendimden bile kaçasım gelir
Durduramam içimdeki benliğimin sesini konuşmalarını
İsyan edesim gelir çaresizliğime kaybolmuşluğuma
Ruhum bile arşa yükselmek ister benden kaçmak için
Sessizliğe bürünesim gelir İşte sırf bu yüzden