Rapunzel Şiiri - Mehmet Sercan Tezcanoğlu

İncir’in şeytanı baştan çıkartan rayihası dolaşıyor gökyüzünde.
Gökyüzü sarhoş, ağlamaklı.
Titriyor şehrin üstüne.
Titriyor içim Rapunzel!

Saçların ne kadar uzun, ne kadar güzel!
Tutunup onlara dindirebilir miyim gökyüzünün gözyaşlarını,
Isınabilir miyim ölümün soğuk alevlerinde.

Üşütüyor beni bu şehir,
Aklımı üşütüyor Rapunzel.
Çırpınsam, kaçabilir miyim?

Atlar koşturuyor içimde bir yerlerde, yeleleri nasıl da dalgalanıyor.
O atlar ki, özgürlük kuşları;
Uçuruyorlar tutsaklığını çocuk kalmış yanlarımın.

Şehrazat gibi çıkıp gelsen masallar diyarından Rapunzel.
Öyküler anlatsan, üç yıl...
Koskoca üç yıl, başka bir şey düşünmesem,
Öykülerinde yaşasam.

Korkma, kendini koruyamayan ben, korurum seni ifritten!
Siper ederim göğsümü ve izlerim.
Sokmam İda’ya düşen gözleri, içeri.

Sen, hayat kadar gerçek, hayat da senin kadar masal.
İkisinin ortasında bir dünya da sıkışmış yüreğim.
Bir gülsen, gülsen Rapunzel!
Gülüşlerine tutunsam,
”Defterler kapanmaz” deseler de,
Kapatabilir miyim açık defterlerimi,
Gizleyebilir miyim ölümden?