Ömür Dediğin Ne Ki Şiiri - Mehmet Cıngır

Ölüm dediğin ne ki
İki metre yerin dibi
Üstü hayal,altı ebedî
Bakıyorum da yaşayanlara
Dünyayı yutmaya çalışıyorlar
Hiç ölmeyecekmiş gibi.

Ömür dediğin bir avuç zaman parçası
Kiraz mevsimi kadar
Akrep ile yelkovan arasındaki mesafe kadar
Bir varmış bir yokmuş
Masal
Sabah geldin,akşama dönüyorsun
Çıplak geldin
Gidiyorsun bir kefen ile
Hatta senin değil kefen bile.

Ömür dediğin minicik bir zaman
Zaman da bir sessiz testere
Her gün bir parçanı koparan
Haberin olmadan.
Uyanırsın koptuğu zaman son parçan.
İşte on an
Seni dışına fırlatır
Bağırsakları şişen zaman.

Ömür dediğin n’olacak
Uyudun uyanmadın
Ya da rüyadan uyandın olacak
Dünya geniş görünür amma
El kadar bir yerdir,
Kabir dar görünür amma
Sonsuz bir âlemdir.
Ömür dediğin ileriye değil,
Geriye doğru uzar.

Ömür dediğin virane bir ev
Dünya doğurduğunu yiyen bir dev
Böyle bir canavarı gel de sev.

Ekinler ekilirken doğdun
Başaklar sararınca gidiyorsun
Arkanda parçalanmış bir geçmiş zaman…
Hüvelbakî
Dağlar,kiremit rengi ovalar,mavi boncuk denizler
Çiçekler,böcekler ve bütün âlemler ,melekler…
Her şey zamanın sonunda son nefesini
Verecek,inleyerek!
Yalnız o kalacak.

Yalnız giderken arkandan dünya gelmeyecek;fakat
Yaptığın iyilikler,kötülükler,haksızlıklar;
Kırdığın kalpler,yıktığın gönüller,akıttığın kanlar…
İstesen de istemesen de arkandan gelecek.
Ve herkes yaptığı iyi işlerin mükâfatını
Kötülüklerin de mücâzatını görecek.

Ömür dediğin bir gün
O da bugün…
Yarın yok
Gideceksin
İster aç ol ister tok…