Ölümün Ölümü Şiiri - Mehmet Cıngır

Ölüm,ânın bir ânıdır
O,sevgilinin yanıdır
Sakın ayrılık demeyin
Kavuşmanın fermânıdır

Ölümün ölümü, ölüm
Burada biter ilk bölüm
Ben giderim kalır külüm
Yerim,yârimin yanıdır.

Değişir vücut yapısı
Ölüm,özgürlük kapısı
Geçer kulların hepisi
Bu,Hakk’ın bir ihsânıdır.

Durunca tren son durakta
Bu,fanilikte son nokta
Can sonsuzluğa uçmakta
Toprak tenin yorganıdır.

Ölen Hakk’a yelken açar
Bütün dertlerinden kaçar
Ölüm,ruha neşe saçar
Bu,Hakk’ın armağanıdır.

Ölen ölümdür can ölmez
Ölenler ölümü bilmez
Solan bedendir can solmaz
Ölüm derdin dermânıdır.

Yoktur sonuzluğun sonu
Öldüremez ölüm onu
Artık burada tek konu
Kulun geçmiş zamanıdır.

Burda ne kitap ne dergi
Ne mal ne algı ne vergi
Açan önüne bir sergi
Âlemlerin sultânıdır

İmandır kulluğun özü
Yalan ise kulun sözü
O gün karartacak yüzü
Onun kendi yalanıdır.

Ölünce ölüm mezarda
Gezemez artık pazarda
Kulu yücelten nazarda
Onun kendi imanıdır.