Öğrendim ki Şiiri - Murat Ülkü

Öğrendim ki omuz sadece bir destek değil
Kendi gücümü hatırlatan bir ayna
Yaslanmak, vazgeçmek değilmiş meğer
Sadece nefes almak için kısa bir mola

Belki de en büyük yenilgi budur
Yardım istemeye cesaret etmek
Kendi kalbimin en derin yerinden
Bir 'ben de yoruldum' diyebilmek

Şimdi bu beklentinin gölgesi üzerimde
Omuz beklerken düşmekten korkuyorum
Çünkü biliyorum, her yaslanış bir risktir
Ve insan, en çok sevdiğinin yanında kırılır

Yine de geri dönmek istemiyorum o yoldan
Yenilmiş değil, sadece dinlenmiş biri olarak
Zira hayat, iki kişilik bir duraksa bile
Ayağa kalkmak hep tek kişilik bir iştir.

Ve işte o an geldi, omuz boştu yine
Ne yorgunluğum dindi, ne de kırgınlığım geçti
Gülümseyip geçtim, dersimi almış biri gibi
Zaten insan, en çok kendi kollarında büyüdü

O yüzden olsun... İlk defa birine
Kendi isteğimle yenilişimdi bu benim
Şimdi gidiyorum, sırtımda kendi yükümle
Öğrendim ki en güzel yol, tek başına gidilendir.

Biliyorum, bu son denemeydi artık
Kalbim, o dersi de deftere not etti.
Bundan sonra ne bir el bekleyeceğim ne de omuz
Çünkü kendi gölgem bile bana yeterli bir destektir.

Peki ya o ilk an? O ilk arzu?
Yenildiğim o an, en saf his değil miydi?
Demek ki bütün bu yolları yürümek için
Önce birine güvenip kendinden geçmeliymişsin...

Ne büyük laftı o, "ben tek başıma yaparım."
Meğer yorgunluk, o gururu bir anda siliyormuş.
Şimdi anladım, asıl yenilmek buymuş işte:
Birine değil, o insan olmaya yenilmek.

Çünkü ne kadar dirensem de omuz arayan
İçimde hep o küçük, yorgun çocuk kalmış.
Ve o çocuk, usulca fısıldıyor şimdi:
"Ben sadece dinlenmek istedim, insanız işte."