O Güzel Koku Benim Annemdi

Annem çocukluktu.
Annem mutluluktu.
Sabah erkenden kalkar,
Pencereyi açardı…
Her taraf pırıl pırıl…
Üzerimizden yorganı atardı.
Güneş yorganın altından çıkardı sanki,
Görmeliydiniz bendeki mutluluğu o anki!
Babam sabah namazını kılmış,
Otururdu pencere önüne…
Biz el-yüz yıkamak için koşardık dereye…
Olağanüstü çalışkandı annem…
Toprağı tırnaklarıyla kazırdı,
Toprak çıplak ayaklarını tanırdı.
Ayakları tarlada çamur,
Nasırlı elleri evde hamurdu.
Sabah erkenden kahvaltıyı hazırlar
Seslenirdi bize:
-Haydin çocuklar
Kahvaltı hazır..!
Sarkardı başörtüsünden siyah saçları…
Sanki o doyururdu bütün açları…

Onun başına doğardı ilkin güneş…
Naırlı ellerinden geçerdi daim rüzgâr,
Onun yüreğinden hiç gitmezdi bahar!
Onun ayaklarına yağardı ilkin kar…
Gülümsemesinde bir hüzün,
Gözyaşında bir gülümseme gizliydi.
Güneşi göğsünde taşırdı.
O güneşle aydınlatırdı yolumuzu….
Yürek laboratuarında üretirdi sevgi adlı ilacı
Ve bu ilaçla dinerdi en şiddetli acı…

Birgün dal sallandı.
Bir titreme geldi yeşil yaprağa,
Sarsıntıya dayanamadı yaprak;
Bir gün su başında
Yirmi dokuz yaşında
Düştü kara toprağa…
Ah annem!
Sen gittin,bütün kemiklerim aynı anda kırıldı;
Gülmedi bana bir daha hayat,hep darıldı
Senin masum bedenin toprağa,
Acılar bana sarıldı.

Bir buhurdan gibi sevgi kokuyor mezarında şimdi.
İşte o güzel koku benim annemdi…
Annemle birlikte çocukluk gitti
Mutluluk bitti…