Ne Günler Gördük Şiiri - Yaman Karaca

Ne yollar yürüdük yanımızda kimse olmadan,
İçimizde o güzel hatıraların kırıntısı ile
Arkamıza bakmadan
Ne zorlukların üstesinden geldik biz.
Gözlerimiz hep birilerini aradı yanımızda ama
Yapayalnız gittiğimiz ne yollar,
Kimsesiz kaldığımız ne günler gördük.
—

O kadar dertle yüklüydü ki yüreğimiz,
Dile getiremedi hiçbirini dilimiz.
Anlatamadık, anlatmaya kıyamadık kimseye,
Biz içimizde saklı ne sırlarla yürüdük bu hayatı.
Kıyısından köşesine baktık mutluluğun hep,
İçimizde gün yüzü görmemiş ne umutlarımız kaldı.
Başka bahara bıraktığımız hayallerimiz,
Vazgeçtiğimiz ne dualarımız oldu bizim.
—
Hep bir hevesti sevmek içimizde ve öyle de kaldı.
Birileri gitmesin diye kendimizi zayi ettik,
Onlar uğruna hayatı kendimize dar ettik.
Biz yolların çıkmaza girdiği ne sokaklar,
Aşılmaz denilen ne dağların sonunu gördük,
Ellerimizle ektiğimiz çiçeklerin solmasını…
İnsan denilen ama ruhsuz ne bedenler gördük,
Biz ne sahte gülüşler ördük yüzümüze
Namertler görüp sevinmesin diye.
Oluruna değil, olduğu gibi bıraktığımız
Ne mevzular oldu hayatımızda,
Ne kara günler gördük.
—
Geçen yıllara dönüp bakıyorum da
Nasıl da boşuna yıpratmışım kendimi…
Ne kanı beş kuruş etmezlere harcamışım ömrümü,
Umutlarımı yarınlarımı kimler için feda etmişim…
Ben aslında en büyük suçları kendime,
Kendi hayatıma karşı işlemişim...

Yaman Karaca