Mi'rac Şiiri - Mehmet Cıngır

Nübüvvetin onuncu yılı “senetü’l hüzün
Aynı yıl nasip oldu ona Mi’rac-ı güzin.
Bir gece bindi bembeyaz bir “Burak”atına,
Çıktı Cebrail ile Hak’kın yüce katına.

Gördü o sevgiliyi arş ve bütün felekler
Selam durdu ona geçerken bütün melekler.
Cibril veriyordu göğün her katına haber,
Yükseliyordu tekbirlerle Allahü ekber!

Her katta bir peygambere rastlıyordu Resûl,
Olmuştu onlar Allah’a hakiki birer kul.
Göründü ona sonunda Sidretü’l müntehâ,
Durdu Cibril,yalnız girdi Muhammed Mustafâ.

Dedi yüce Allah”ey habibim iyice yaklaş”
Yaklaştı sevgili,sevgiliye yavaş yavaş.
Ey Resul yoktur senin hiçbir suçun, günahın!
Edeple çıktın huzuruna yüce Allah’ın.

Aydınlıktı,yoktu orda gecenin karası,
Yakındı Allah’a resul iki yay arası.
Konuştu Allah ile aracısız yüz yüze,
Allah rahmet olarak gönderdi onu bize.

Baş gözüyle gördün Allah’ı yâ Resulallah!
Çok kıymetli hediyeler verdi sana İlah.
Gösterildi sana cennet-cehennem o gece
Ümmetim ümmetim dedin yine hece hece!

Raddetti müşrikler Mi’rac’ı,dediler “yalan”
“O söylüyorsa doğrudur”dedi sıddik olan.
Ey Nebi mübarek kılsın Mi’rac’ını Allah!
Salat ve selam sana olsun yâ Habiballah!