Mezarlıktaki Çığlık Şiiri - Mehmet Cıngır

Mezarlıktan gelen korkunç bir çığlık
Uyandırdı geceyi uykusundan.
Mızrağın ucuna takılmış bu ses
Deldi yaralı ruhumun kalbini.
Bir daha,bir daha bir… arkasından
Alamadı kabir taşları nefes.

Bu tiz çığlığın ağlayan gözleri
İkiye böldü uyuyan geceyi.
Düşüncenin suç olduğu günlerde
Kimsenin kapısını çalamazdım;
Öyle ki ele veriyordu beni
Gömleğimdeki mor kan lekeleri.

Mezar taşı ayakta ve dipdiri
Altındaki taze ölüye inat.
Sarıldım sımsıkı mezar taşına
Korkuyor benden ölü,nefes nefes
Vücudum patlıcan gibi mosmor
Bulsam da girsem kuş gibi,bir kafes
Engel tanımaz hiçbir aydınlık ses.

Gem vurulur mu denizde ırmağa?
Kesebilir mi rüzgârın sesini
Kara gecede kırık düz aynalar?
Hangi özgür düşünce öldürülüp
Fırlatılabilir dar bir sokağa?
Sığmaz kabre kafamdaki dünyalar
Kabir taşında sesimin âhı var.
Hiçbir düşünce suya yazılamaz
Ölüp toprak olur bir gün bedenler
Fakat bir fikre mezar kazılamaz.
Haramiler gibi çıkıp yoluma
Ölüme sürüklediler sesimi.
Kıvılcım düştü denizlere gülüm
Kokladı o gece ruhumu ölüm.

Düşse toprağın rahmine bir yaprak
Doğurur ilkbaharda onu toprak.
Her akşam batarsa yaşlanan güneş
Genç bir gün doğar her sabah yeniden
Gökyüzüne dokunurken bu çığlık
Sendeledi ruhum,hüzündü sesim
Yaşadım bir gecede ben dört mevsim.