Andızlı Mezarlık Şiiri - Mehmet Cıngır

Şehrin ortasında eski bir mezarlık,
Seyreyledim ehl-i kabri bir nazarlık.
Selam verdim onlara gönül diliyle,
Aldılar bu selamımı hal diliyle.

Okudum mezar taşlarını tek tek
Kimi genç,kimi ihtiyar,kimi bebek…
Saraylar,iki metrelik birer kabir,
Eşit burda şah-padişah,zengin-fakir…

Derinlerden sıcak bir rüzgâr esince,
Sanki bir bebek sesi duydum ipince.
Taze tandır ekmeği gibi bir nefes…
Yaktı kor yüreğimi bu incecik ses!

Gördüm ben daha nice taze canları,
Henüz başlarken bitmiş heyecanları.
Tez geçip fani kapının hepisiden
Girmişler ebediyetin kapısından

Kimi kabirde ot,kiminde gül renk renk…
Hakimdir buraya uhrevi bir ahenk!
Vardır hepsine de tek tek saygılarım;
Yön değiştirdi burada duygularım.

Kabirde neler oluyor bilmem; ama
Ürperti veriyor her şey burda bana!
Karanlık burda geceler ve gündüzler.
İlahi söyler asırlık andızlar.

Ne bir ses veriyorlar ne de bir haber,
Yatıyorlar koyun koyuna beraber.
Dikmişler başlarına yazılı taşı,
Üstünde doğum-ölüm günü ve yaşı.

Bir dünyadır bu taşta yazan her isim,
Fark etmez bu sarayda gün ay,yıl ,mevsim.
Kutlamaz burda kimse özel gününü,
Yaşar- varsa-günahlarının hüznünü!

Aldanıp yalancı baharın süsüne,
Verdiler sırtlarını onun göğsüne.
Paylaşamazlarken koca dünyayı dün,
Bir avuç yere minnet etmişler bugün.

Bir zaman,vardı bunların da canları,
Neden görmüyorsun sen şimdi bunları?
Ey insan almaz mısın sen bunlardan ders!
Burasıdır gideceğin en son adres!

Ziyaret ettim bugün ehl-i kabri dikey,
Ayrıldım,tekrar gelmek üzere yatay.
Bu ervâha ahirette rahmet dilerim,
Ölünce kim bana Fatiha okursa
Çok sevinir ruhum,vecd ile gülerim.