Metrobüste Yeğenle bir film gibi -2

METROBÜSTE YEĞENLE BİR FİLM GİBİ – II. PERDE

Yeğen diyor ki:
“Dayı, şu insanlar neden hep camdan dışarı bakıyor?”
Dedim:
“Evladım, herkes kendi yansımasını seyrediyor,
kimse nereye gittiğini bilmiyor,
ama herkesin elinde bir bilet!”

Metrobüs bir gemi gibi,
motorun sesi dua,
şoför kaptan değil —
bir peygamber neredeyse:
“Arkaya ilerleyelim!” diye sesleniyor,
sanki insanlığa vaaz veriyor!

Benim elimde yarım bira,
yeğenin dilinde yarım şarkı,
bir teyze hâlâ bakıyor bize
ama artık utanmıyorum;
çünkü utanmak lüks bu şehirde!

Yeğen soruyor:
“Dayı, aşk nedir?”
Dedim:
“Evladım, aşk,
Kadıköy’de son otobüsü kaçırmak,
ama yine de yürüyerek gitmeye karar vermektir!”

Sonra içimden geçirdim:
Bu şehirde herkes bir film karakteri,
ama kimse yönetmeni tanımıyor.
Sokak lambaları bile sarhoş,
yollar düz, hayat yamuk!

Şoför frene bastı,
bir teyze düştü, bir genç gülümsedi,
ben dedim ki:
“Bak oğlum, bu memlekette düşene değil,
gülene bak —
çünkü o hâlâ yaşıyor demektir.”

Metrobüs durdu.
İndik.
Yağmur yağıyor,
gökyüzü rakıya benziyor.

Yeğen sigarasını yaktı,
“Dayı,” dedi, “bu film mutlu biter mi?”
“Bilmem,” dedim,
“ama biz oynarken güzeldi be çocuk…”