Memleketim Şiiri - Ayten Özlem Yeşilçalı

Dalar bazen düşünürüm memleketi;
O yılları,yaşadığım şehri,
Havasını,suyunu,insanlarımı;
Nede mutluydum ve mutluyduk.
Komşularımız vardı içten.
Lokmasını bölüşen.
Hastanı hastası belleyip didinen.
Seninle ağlayan,seninle gülen...
Fato,emo ayşo zelha;
Ne güzel analarımızdılar
Bacımızdılar,kızlarımızdılar
Saflıgın temizligin simgesiydi bunlar.
Esnaflıgın en güzelli o yıllarda vardı
Dostluğun bedeli bedevaydı.
Kışın toprakdamlarda karları
Hep beraber atarlardı.
Elbirliğiyle damları loglar lardı.
Hiç unutmam gece geç saatlere kadar
Erkekli kızlı
Arpa çarpa oynadığım oyunları.
Saflık vardı,kimse kimseye bacıdan;
Başka gözle bakmazdı...
Sevmek,
Uğruna ölünmekti.
Sesi çıkmayan komşunun;
Ne oldu acaba deyip kapısını çalmaları.
Ve geldik kocaman şehre;
Evinde ölsen,kapını çalan olmaz
Aç kalsan sana bakan çıkmaz.
Menfaatsiz dostluk olmaz.
Güzellikleri çok olsa ne olur ki
İnsanlığı kalmadıktan sonra...
Neye yarar ki;
Benim diyarımın kışı boran
Yazı bayram...
Sonbaharı hazan.
İlkbaharı buram buram aşık olunan
Aşk kokardı.......