Mâsivâ Şiiri - Ben Özge 2

Nasıl bir acı biliyor musun Mâsiva?
Yaralarım, cam kırıklarıyla yamalı.
Yokluğunun dehlizleri soğuk,
Düştüğüm kör kuyular katran karası.

Sana rastlamanın mümkün olmadığı akşamlarda,
Kronikleşmiş yoksunluk nöbetlerim tutuyor.
Zevahirler sisleniyor,
Boğazıma yapışıyor yalnızlığın soğuk elleri.
Kısır döngülerde dolaşıyorum,
Azığım damıtılmış kederin en hası.

Öfkem dilsiz, çığlık çığlığa hislerim.
Gözlerimden düşen suskun zerreler,
Zehir olup karışıyor sözlerime.
Adın yayılıyor, Mâsivâ adın!
Bir çırpıda akşamın kızıllığına
Yangın yerine dönüyor, eski fotoğraflar
Kayboluyor benliğim bu kaosun ortasında.

Belirsiz zamanlarda duruyor saatler.
Hiç olmadık bir anda
Sevmeyi sorguluyor,
Sevilmeyi hiç bilmeyen kalbim
Gördüğüm her şey sanrı,
Bildiğim her şey çözülemez birer muamma oluyor.
Bir bir devriliyor sana ait mekânlar,
Bir asır can veriyor, faili meçhul kuşkusunda.

Ah Mâsivâ!
Gittiğin günden bu yana
İzâhı olmayan yokluğundan, varlığına sığınıyorum.
Hasret yumağından gelgitler örüyorum.
Ölmenin yasaklandığı ecelsiz yollara
Bugün hiç yaşanmadı,
Bir parçası eksik yine yarının.
Zihnim sindiremiyor bu parçalanmayı
bölünemiyorsun aklımda...