Hoşçakal demeden Şiiri - Ferat Atalay

Bir kaç adım yol aldım dönüp baktığımda geride
camları solmuş soğuk taş duvarlarlı evin kapıda paslı bir kilit
Sandalyenin arka ayağı kırık masada bitkin vazoda çiçekler Yağmur yağar sırtımda titriyor yüreğim
Asfalt yolar çakılı çukur yaşlı öküzün ayağı kırık
Ceketimin yakasını kaldırdım başımı yere eğdim içime umut ektim
Hoşçakalın bin asırlık topraklar yıllarca sizinleydim gölgelerinde oturduğum ağaçlar her birinize sarılmadan öpmeden
Ya siz cıvıl cıvıl öten kuşlar beşikte ağlayan bebek
Bir zamanlar vardınız ve artık sizde yoksunsunuz tıpkı sahinini dağda kaybetmiş bu çomar köpek
Yaşlı bir adam gelip geçiyor önümden bana bakmadan umuzunda çamurlu kazma körekle
Dağlardan kopup gelen rüzgar alnımdan çarpıp geçer
Sonra içimden garip duygular doğar bir zamanlar diye düşündüm ah neler neler
Aslında o günlerde bu günlerden farksız değişen zamanın içinde ben tabiatımla anlamsız
Kader mi keder mi yazgı mı yoksa alın yazısı
Sil baştan yarat hepsini ama beni olduğum gibi bırak