Kuşları Öldürdüler Şiiri - Mehmet Cıngır

Eskiden kuşlar gelirdi küme küme
Ağaçtan ağaca konarlardı.
Pencerenin önüne gelirler,
Sabah şarkıları söylerlerdi
Gökkuşağı renginde.

Turnalar geçerdi sıra sıra,
Haber getirirlerdi uzaklardan.
Şimdi gelemiyorlar,
Kurtulup tuzaklardan.

Leylekler gelirdi,karalı aklı…
Evlerin bacalarına çerden çöpten
Gecekondular yaparlardı.
Öterlerdi”lak lak lak”
Anlatırlardı hikâyelerini…
Kırlangıçlar ev yaparlardı muntazam,
Evlerin saçaklarına…
Gösterirlerdi mucizevî mimarilerini
Ve mırıldanırlardı ilâhilerini…
Şimdi ne ev kaldı bacalı, saçaklı;
Ne de kuşlar geliyor,
Çatal kuyruklu,uzun bacaklı…

Artık gelmiyor alay alay kuşlar
Mahzun kaldı yapraklar,dallar
Kavuşamadan öldü âşık bülbüller
Feryat ediyor yaz bahçelerinde
Boynu bükük, allar giymiş güller…

Konmaz oldu çiçekli dalıma serçeler,
Filmlerde kaldı,balıkçıllar,martılar…
Onun için siyah beyaz, geceler ve gündüzler,
Üzgün gündüz güneş,gece ay ve yıldızlar…

Dallarda konser vermiyorlar artık.
Öldürdüler kuşları,
Öldürüyoruz diye sinekleri,
Isırmasın diye insanları ve inekleri…
Biz kuşları çok gördük,Çocuklar!
Çok işittik seslerini;
Ancak,
Sİz seslerini duyamayacaksınız
Göremeyeceksiniz ağaçlarda kuşları.
Belki resimlerde ya da filmlerde görecek
Ve büyüklerinize soracaksınız:
“Bunlar ne? diye.
Yazık,çok yazık!