Kurumuş Yapraklar Mezarlığı

Kıpırdadı bir yaprak bir yol ortasında.
Sonbaharın bütün hüzünlerini üstüne giyinmiş,
Kurumuş... Sararmış... Solmuş...

Bir yaprak vuruldu bugün,
Arnavut kaldırımlı bir yol üstünde yatıyordu.
Uzanmış, bakıyor dalında bıraktığı umutlara, rüyalara.
Uzak olduğu yer ne kadar yakın şimdi,
Yakın olduğu ağaca ulaşmak ne zor.
Aklında kırlangıç, aklında sözleri...
Bir daha görüşemeyecek olmanın özlemi.
Kıpırdıyor bir yaprak bir yol ortasında.

Çiğ değil üstündeki,
Gözyaşları.
Düşmüştü ya yere
Ağlamıştı.
Acıyan damarları kanıyordu, cam beyazı.
Bir yol oluğunda
Bir sokak kuytusunda
Karışıyordu suya.
Peşinde güz şarkıları,
Kırlangıcın izinde
Sıcak mevsimlere akıyordu gözyaşları,
Akıyordu kanı.

Ölüyordu bir yaprak bir yol ortasında
Bilmeyenlerin ayakları altında
Susuyordu hayatına,
Küsüyordu.
Biliyordu gideceği yeri,
Kurumuş yapraklar mezarlığını duymuştu.
Çıkagelen bir çöpçünün elindeki
Süpürge otlarına tutundu
Arkasında bırakıp bir mevsimi,
Umutları, rüyaları
Sevinçleri, çocukları...
Süzülürken kırlangıç yaz çiçeklerine;
Kurumuş yapraklar mezarlığına doğru
Savruldu, savruldu, savruldu...