Kıyısında Yalnızlığın Şiiri - Kadir Üçvet

I
Soğuk bir ıssızda sızıyla açtım gözlerimi
Taşın yüreğinde duydum ben kendi sözlerimi.
Bir perde girdi arama, tül gibi ince, saydam,
Ressamın hırçınlığı çizmişti tüm gizlerimi.

II
Gökyüzü pürüzsüz bir cilde benzerdi o anda,
Kuşlar toprağa inmişti, sessizce durmuş karda.
Ruhum ıslak bir hırıltı, yalnız kalmış tek soluk
Mevsimler geçmişti tanışmadan huzursuzlukta.

III
Işığın tanımadan geçtiği o gölgeydim ben,
Fısıltılar bakıp bulmaca çözerdi ismimden.
Yer gösterici bir fener sızdı gözlerimin içine,
Dünya silik bir filmdi, aktı sessizce perdemden.

IV
Yalnızlığın ırkı hüzün, dili, sesidir güzün
Hüzünlere şarap akıtan çeşmesidir özün
Bir arafa oyulmuş mağaraya kaçan ruhta
Girişlere ağ dokuyan, örümceğidir tözün

V
Musalla taşında ben kabuğunu asan ruhum
İnsan yüzlü yaralarda kalsa da o soluğum
Ölüm bir perdeymiş hani, sonunda son yazmayan
O en güzel doğum, yalnızlıkmış, kalan son dostum…

kAD'r+