Kendime Geleyim Şiiri - Kübra Şenal

Bir ses yükseliyor beni bana estiren…
Sen de es diyor pervasızca.
Sonra apansız bir uykuya dalıyorum…
Bir bakmışım hayallerim tükenmiş,
Kulaklarım sağır…
Oynayan ağızları, bana bakan gözleri
Okumuyor bu benliğimin kör sefaleti.

Yaydı enikonu bu umarsız dalış.
Limeledikten sonra bu ruhu
Güçlerimi sarmalayıp kopardı bedenimden
İlk önce; kalp masajı yapar gibi
Yatağımdan hoplattı ki beni bu hayalsizliğim…
Tükendim, öyle bir başıma çakıldım dizlerimin üstüne
Önce hafif kıvrıldı, sonra kapaklarım kıkırdaya-titreye
Vurdu; kaya gibi çarptırdı…
Ancak, çaresiz bir gözyaşıyla
Terk eden hayallere döndü gözlerim.
…
Uyandım bu deli dalıştan…
Yıllar geçmiş;
Ben bu dalışta zamanı ışınlatmışım.

Uyandım bu deli hayalden…
Kaybettiğim hayalimi yenilerken
Umutlarım terk etti, beni bana bıraktı.
Bir baktım negatifim bu yaşamda…
Dillerde olanaksız büyüyormuşum…
Sanki gölgesi kaybolan çizgi roman kahramanı gibi…
Şimdi de umut dolu bakışlar,
Gamzeme vuran güneş misali;
Gülen gözler…

Yavaş yavaş yayıldım…
Öyle bir döküldü ki baş aşağı kaynarım
Eritmeye başlattı beni masalın kötüsü gibi…

Tırnaklarım bir kopmuş…
Bu Kübra başka; renksiz renklere dizmiş parçalarını
Ömür… Ömür bilmez yaşattıklarını
Öyle körleşmiş ki görmez devasa ümitlerini.

Yazdığı hayattan kopardığı yamuk üçgenini
Hayallerle kodlamış…

Aman dokunmayın umutlarıma
Bırakın ben beri geleyim
Kimse değil.
Bırakın… Bırakın da bir gül gibi açsın umutlarım…