Kendime Dönerken Birirni Unuttum

Bu sabah uyandığımda
düşüncelerimin yerini değiştirilmiş buldum.

Bazıları yoktu.
Bazıları fazlaydı.
Bazıları bana ait değildi.

Bir tanesinin üstünde bir not vardı:
“Seni yanlışlıkla düşünmüşüm.”

Sonra yürüdüm.
Adımlarım bana değil,
benden önce var olmuş bir şeye aitti.
Sanki biri
ben doğmadan ayak izlerimi yere çizmişti.

Bir duvara dokundum—
duvar bana dokundu.
Tersi değil.
Ben bundan hiç hoşlanmadım,
ama duvar memnun görünüyordu.

Gökyüzünde bir çizik vardı.
Gök mavi değildi o çizikte;
benden küçük bir karanlık taşıyordu.
Sanki çocukken kaybettiğim bir eşyanın
içine gömülmüş parçası gibi.

Sonra içimden bir cümle geçti:
“Ben bu dünyaya gelirken
yanıma yanlış ruhu almışım.”

Şaşırmadım.
Çünkü bazen insan
kendine dönerken
kendini değil,
içinde sessizce uyuyan yabancıyı bulur.

Ve o yabancı,
benden daha bendi.

O yüzden bugün
adımı unuttum.
Yeni bir ad aradım kendime:
“Henüz olmamış Şey.”

Daha doğru geldi.

Ve anladım:
Hakikat öyle bir yer ki
hiçbir kapısı yok—
ama herkes içeri girebiliyor
kendi kayboluşundan.