Kardelenler Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

Erken açmanın bedeli üşümekmiş
Her beyaz meğer masum değilmiş
Baharda açmak herkesin harcıyken
Zor olan kara kışta açmakmış

Karda kardelenler açmasaymış eğer
Olmazmış karakışta bakmaya değer
Ve ciğer parçalayan zemheri soğuklarına
Meydan okuyacak kalmazmış meğer

Cemrenin düştüğü yerde kardelenleri
Sabırsız beklermiş ilkbahar kuşları
Delmek yetmezmiş taş gibi toprağı
Sinende eritmen lazımmış buzları

Öksüz bir özgürlükse kardelenlik
Ne rüzgârdan beklersin bir güzellik
Ne de yağmurdan bir medet umarsın.
Her şeye değmez mi çiçekte ilklik

Kardelenler birlikte öbek öbek açar
O öbeklikten kardelen güç kuvvet saçar
Kardelene fayda yokmuş bir başkasından
Kardelenlermiş kardelenlere arka çıkar

Öne düşüktür kardelenlerin başları
Köklerine akıtmak için efkârlı yaşları
Kardelenlerin yokmuş kinleri kibirleri
Etekleri olmayanlar ne yapsın ki taşları

Gözükse de kardelenler zarif ve narin
Demirdendir kökleri hafife almayın
Eli kalkmıyor dili varmıyor diye sakin ha
Sakın ola kardelenleri sahipsiz sanmayın

Her sabah güneş kardelenler için acar
Bozkırlar kardelenlere türküler yakar
Duru güzelliklerine saf beyazlıklarına
Ay bile gökyüzünden hayranlıkla bakar

Zamanları olmadı hiç yaşlanmaya
Çalmaktan toprağa kardelenlik maya
Hangi vicdansızın, hin elleri gitti
Kardelenlerimi koparmaya yolmaya

Öyle bir güzellik ki doğa doymuyor
Bahar kışa, kış bahara koymuyor
Dağlar bile yamacında açsın isterken
Kardelenleri bir tek taşlar kayalar sevmiyor