Karanlığın Çözünürlüğünü Artırdım

Dünyaya ayarsız baktığım doğrudur…
Ama gözlük camı değil, kader buğulanıyor bende.
Sildiğim her sefer, başka bir çizik çıkıyor.
Belli ki dünya beni HD izlemeye hazır değil.

Bazı geceler fazla ağır geliyor.
Yastığa değil, içime çöküyor.
Huzur dediğin şey misket gibi yuvarlanıp gidiyor,
ben yine düz zeminde kaybolmayı başarıyorum.

Bir mesaj yazıyorum bazen…
Göndermeden siliyorum.
Çünkü bazı cümleler ‘gitme’ diye bağırır,
ama ekranda sadece üç nokta olarak görünür.

Ben sigarayı değil, sigara beni bitirdi.
Nefesim daraldı, ruhum genişledi.
İnsan garip…
En dar yerinde en büyük yangını çıkarıyor.

Kaçıncı kırık plak dönüyor bilmiyorum,
ama her şarkıda aynı çizik var:
‘Belki bir gün’
Ben ‘belki’yi istemedim hiç,
çünkü bana gelen ‘bir gün’ hep dün olurdu.

İzmir güzel şehir…
Ama ben o güzelliğe hep uzaktan baktım.
Rüzgârı saçımı savurmadı, kafamı karıştırdı.
Denizi içimi açmadı, yarımı hatırlattı.

Bazı sokak lambaları sırf içim aydınlık dursun diye yanıyor sanki.
O kadar karanlıktayım yani.

Ben dünyayı sevmeyi denedim,
dünya bana zorlama öpücükle karşılık verdi.
Sonra öğrendim:
Her dudak izi sevgi değildir.
Bazısı yalnızlığın imza törenidir.

Kalemle konuşmayı severim.
Çünkü insanlara anlatınca yanlış anlarlar.
Kalem yanlış anlamaz.
Yanlışı çizer, doğrusu ortaya çıkar.

Bana ‘niye bu kadar susuyorsun?’ diyenlere cevabım basit:
Laf değil, yük taşıyorum.

Bir gün Edip’in masasına otururum diye çok bekledim.
Nasip olmadı.
Ben de kendi masamı kurdum.
Masaya değil, yaralarıma şarap koydum.

Hayat şiir değil.
Şiire benzeyen darbe izleri var sadece.
Ben de her izime bir mısra dedim.
Okuyan olmadı.

Ben kendimi batırmadım;
gemiyi korumak için su aldım.
Çoğu insan bunu anlamaz.
Çünkü batmayan gemiye kaptan denir,
ama batan gemiye insan derler.

Yemin ederim ben kimsenin sigarasını çalmadım.
Sadece kendi yangınımı azıcık büyüttüm.
Külleri de cebime koydum, hatıra olsun diye.

Şimdi sana söyleyeyim:
Yoksul bir mutluluk kadar dürüsttüm gerçekten.
Ama sen…
Sen bana en pahalı hayali verip, fişi de bana kestirdin.

Helâl bana…
Çünkü her batışımda biraz daha öğrendim yüzmeyi.
Kendime borçlandım, kendimle ödedim.
Borçsuz bir yalnızlık halim var artık.
İsteyene pahalı.